Η μυθολογία του Κριού
Ο Κριός αναφέρεται πολύ συχνά στην μυθολογία των πιο διαφορετικών αρχαίων κόσμων. Ο θεός-δημιουργός των Ινδών απεικονίζεται πάνω σ΄έναν Κριό. Οι αρχαίοι Πέρσες είχαν επίσης μια θεότητα με μορφή Κριού. Ο θεός-ήλιος των Αιγυπτίων, ο Άμων-Ρα απεικονιζόταν με κεφάλι κριού. Τέλος, στη χριστιανική παράδοση, ο Χριστός αναφέρεται και ως αμνός.
Η πιο ενδιαφέρουσα όμως αναφορά βρίσκεται στην ελληνική αλλά και ρωμαική παράδοση. Υπήρχε λοιπόν, σύμφωνα με την ελληνικά παράδοση, κάποτε στη Θήβα, ένας βασιλιάς που λεγόταν Αθάνας. Ήταν ταυτόχρονα ιερέας του Λαφυστίου Διός και στις σχετικές τελετουργίες θυσίαζε στο βωμό του έναν κριό. Ο Αθάνας είχε σύζυγο τη θεά Νεφέλη και δυο παιδιά : τον Φρύξο και τηνΈλλη. Κάποτε ο Αθάνας βαρέθηκε τη Νεφέλη και την έδιωξε για να παντρευτεί την Ινώ, η οποία ως κλασσική μητριά, μισεί τα δυο του παιδιά και προσπαθεί να τα εξοντώσει. Προκαλεί λοιπον, έναν φοβερό λιμό στο βασίλειο και πείθει τον σύζυγο της να ρωτήσει κάποιον μάντη τι πρέπει να κάνει. Η απάντηση του (είτε επειδή έτσι την μετέφερε η Ινώ, είτε επειδή τον είχε δασκαλέψει η ίδια) είναι πως πρέπει να θυσιαστεί στους θεούς ένας σγουρόμαλλος (= Φρύηος) Κριός. Ο Φρύξος νιώθει τον θάνατο που τον περιμένει και ζητάει την βοήθεια της μητέρας του Νεφέλης, η οποία έχει καταφύγει στον Όλυμπο, στην κατοικία των θεών.
Η μητέρα του στέλνει ένα συννεφάκι, που μεταμορφώνεται σε χρυσόμαλλο Κριό, παίρνει στην ράχη του τον Φρύξο και την Έλλη και τους φέρνει προς τον Ήλιο, δηλαδή στην Ανατολή. Κατά τη διάρκεια αυτού του μακρινού ταξιδιού ο Φρύξος αποκοιμάται, χαλαρώνει τα χέρια που κρατούσαν την αδερφή του, η οποία και πέφτει και πνίγεται στα στενά των Δαρδανελλίων, που φέρουν έκτοτε τ΄όνομα της. (Ελλήσποντος). Τέλος φτάνουν στην Κολχίδα, μακρινή ασιατική χώρα, όπου ο Κριός αποθέτει τον Φρύξο.
Για να μείνει όμως εκεί, πρέπει πρώτα να ικανοποιήσει τον Βασιλιά της χώρας Αιήτη. Αυτός του ζητάει ένα δώρο μεγάλης αξίας ενώ ο Φρύξος δεν έχει μαζί του απολύτως τίποτα. » Σκότωσε εμένα» του λέει ο Κριός «αφού σου ανήκω και πρόσφερε του το δέρμα μου». Πράγματι ο Φρύξος προσέφερε τελικά στον Αιήτη το δέρμα του χρυσού Κριού. Είναι το περίφημο Χρυσόμμαλο Δέρας, που αναζητούσ, στο δάσος όπου το φύλαγε ένας ακοίμητος Δράκοντας, ο Ιάσων, κατά την Αργοναυτική εκστρατεία της μυθολογίας.
Η μυθολογία του Ταύρου
Η αρχαία ελληνική αστρολογία υποστήριζε πως την μεγαλύτερη επιρροή στον Ταύρο ασκούσε η Αφροδίτη, κόρη του Ουρανού και της θάλασσας. Η πρώτη εμφάνιση του ταύρου στην ελληνική μυθολογία γίνεται σε κάποια από τις πολλές περιπέτειες του Δία στη Γη. Αν και σύζυγος της θεάς επίσης, Ήρας, πολύ συχνά ο Ζεύς κατέβαινε από τον Όλυμπο για να ερωτευτεί κάποια Νύμφη της φύσης. Από τις ωραιότερες ήταν η Ευρώπη. Κάποια μέρα λοιπόν, που έπαιζε στην ακροθαλασσιά με τις συντρόφισσες της την ξεχώρισε ο Ζεύς και αποφάσισε να ενωθεί μαζί της. Πήρε τότε τη μορφή ταύρου και βάλθηκε να τριγυρίζει στο μέρος όπου έπαιζαν οι κοπέλες. Όταν τον πλησίασε και η Ευρώπη, να τον χαιδέψει, ο ταύρος κάθισε τόσο ήσυχα στα γόνατα, ώστε η νύμφη θεώρησε διασκεδαστικό να καθίσει για λίγο στη ράχη του. Την ίδια στιγμή, ο ταύρος όμως ορθώθηκε και ξεχύθηκε προς τη θάλασσα. Μετά από μακρύ ταξίδι έφτασαν σε μια κατάφυτη ακτή όπου απέθεσε την κοπέλα, κάτω από ένα πλατάνι. Ο Ζεύς ξαναπήρε την κανονική του μορφή. Η Ευρώπη τον αναγνώρισε και δεν του αντιστάθηκε. Από την ένωση τους γεννήθηκε ο Μίνωας, από τους πιο φημισμένους βασιλείς κατά την αρχαιότητα.
Για να γίνει όμως βασιλιάς της Κρήτης έπρεπε να εκλεγεί από τον λαό. Διέσπειρε την φήμη πως τον προστατεύουν οι θεοί και παρακάλεσε τον Ποσειδώνα, το θεό της θάλασσας να παράσχει κάποια ασφαλή ένδειξη της εύνοιας του. Ο Ποσειδώνας υποσχέθηκε να στείλει από τη θάλασσα έναν ταύρο, το σύμβολο του Μίνωα. Ο τελευταίος δεσμέυτηκε να τον θυσιάσει δημοσίως προς τιμήν του Ποσειδώνα, εφόσον εκλεγόταν. Ο Ποσειδώνας τήρησε την υπόσχεση του, ο λαός πίστεψε στο θαύμα και εξέλεξε τον Μίνωα στο θρόνο. Ο ταύρος όμως, ήταν τόσο ωραίος, ώστε δεν θέλησε να τον θυσιάσει : τον αντικατάστησε μ΄έναν άλλο, συνηθισμένο. Ο Ποσειδώνας για να τον εκδικηθεί για την απάτη, γέννησε στην καρδιά της συζύγου του Μίνωα, της Πασιφάης, άσβεστο έρωτα προς τον ταύρο. Από την ένωση του ταύρου και της βασίλισσας γεννήθηκε ένα πλάσμα μισό άνθρωπος και μισό ταύρος : ο Μινώταυρος. Σε αυτόν όφειλαν οι Κρήτες να θύουν τακτικά νέους και νέες.
Στην γειτονικη Αργολίδα ο βασιλιάς είχε στην αυλή του τον Ηρακλή. Ανάμεσα στους άθλους με τους οποίους τον επεφόρτισε ήταν κι αυτός : να σκοτώσει τον θαυματουργό ταύρο, από τον οποίο αντλούσε την ισχύ του ο Μινώταυρος, πράγμα που και έγινε. Ο Μίνωας θέλησε να κρατήσει στην διάθεση του τον Μινώταυρο. Κάλεσε έναν προικισμένο αρχιτέκτονα της εποχής, τον Δαίδαλο, και τον έβαλε να φτιάξει μια υπόγεια φυλακή τόσο πολύπλοκη, ώστε να καθιστά αδύνατη την διαφυγή : ήταν ο Λαβύρινθος.
Ο Δαίδαλος έφτιαξε επίσης για τον Μίνωα ένα τεχνητό χάλκινο τέρας, πανομοιότυπο με τον Μινώταυρο, που περιφερόταν γύρω από την Κρήτηως φόβητρο και απέτρεπε τις εχθρικές επιθέσεις. Επέτρεπε μόνο τη διέλευση του πλοίου που έφερνε, κάθε χρόνο, μια ομάδα νέους και νέες από την Αθήνα, φόρο για τον βασιλιά Μίνωα. Σ΄’ενα τέτοιο πλοίο έφτασε κάποια φορά και ο Θησέας, που σκότωσε κατά τον γνωστό από τη μυθολογία τρόπο, τον Μινώταυρο, με τη βοήθεια της Αριάδνης, της κόρης του Μίνωα. Φεύγοντας πήρε μαζί του την Αριάδνη, την οποία άφησε στη Νάξο, όπου την είδε ο Διόνυσος, την ερωτεύτηκε και την παντρεύτηκε.
Η μυθολογία των Διδύμων
Οι πρώτοι δίδυμοι της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας ήταν τα παιδιά του Δία και της Νεμέσεως. Ο Ζεύς ενώθηκε με την Νέμεση υπό την μορφή ενός κύκνου, κάποια αυγή, με τις πρώτες αχτίδες της ανατολής. Παραλλήλος προς αυτόν είναι και ο μύθος της γέννησης του Απόλλωνα και της Άρτεμης, από ένα αυγό που γέννησε η Λήδα, γονιμοποιημένη από τον Δία, που είχε πάρει πάλι τη μορφή ενός κύκνου. Κατά μια άλλη εκδοχή της μυθολογίας η Λήδα παντρεύτηκε με τον Τυνδάρεω και έφερε στον κόσμο δύο αυγά : το ένα προιόν της ένωσης της με τον Δία, γέννησε τον Πολυδεύκη και την Ελένη : ημίθεους και αθάνατους. Το άλλο, προιόν της ένωσης της με τον Τυνδάρεω, γέννησε τον Κάστορα και την Κλυταιμνήστρα, που ήταν θνητοί.
Υπάρχει όμως και μια τρίτη εκδοχή : από ένα και μόνο αυγό της Λήδας βγήκαν οι Διόσκουροι (Διός-κούροι). Ο ένας ήταν θνητός και ο άλλος αθάνατος. Τους προστάτευε ο Ερμής, που είχε αναλάβει και την αγωγή τους. Συμμετείχαν και οι δύο στην Αργοναυτική Εκστρατεία, στην Κολχίδα, που οργανώθηκε από τον Ιάσωνα για ν΄αρπάξει το Χρυσόμμαλο Δέρας ενός Κριού. Όταν επέστρεψαν οι Διόσκουροι στην πατρίδα τους έμαθαν ότι η αδελφή τους Ελένη είχε απαχθεί από τον Θησέα. Τρέχουν να την εκδικηθούν και καταλαμβάνουν την πόλη Άφυδνα. Παίρνουν μαζί τους την Αίθρα, την μητέρα του Θησέα, η οποία αργότερα γίνεται σκλάβα της Ελένης, μετά την απελευθέρωση της τελευταίας.
Κατόπιν οι δύο νέοι ερωτεύονται δύο κόρες : την Ιλάειρα και την Φοίβη. Είναι θυγατέρες του Λευκόππου, γιού με τη σειρά του του Τυνδάρεω και της Αρσινόης. Είναι επίσης υποψήφιες σύζυγοι του Ίδα, πνεύματος της θύελλας, και του Λυγκέ, του αδερφού του. Ο Κάστωρ και ο Πολυδεύκης απάγουν τις δύο κόρες. Οι προσβεβλημένοι μνηστήρες τους καταδιώκουν, μονομαχούν άγρια στους προδότες του Ταύγετου. Ο Λυγκέ φονεύει τον Κάστορα, αλλά φονεύεται από τον Πολυδεύκη, ο οποίος λαβώνεται από τον Ίδα. Είναι, όμως, αθάνατος. Παρακαλεί τον Δία ( τον πατέρα του) να χαρίσει την αθανασία και στον Κάστορα. Ο Ζευς αρνείται. Ο Πολυδεύκης αποφασίζει να μοιραστεί την αθανασία του με τον αδερφό του. Έκτοτε, περνάει έξι μήνες κάθε χρόνο στη χώρα των νεκρών, ενώ ο αδερφός του πηγαίνει στον Όλυμπο στην κατοικία των αθανάτων.
Η μυθολογία του Καρκίνου
Ο Καρκίνος αποτελεί, κυρίως μια αλληγορία, ένα σύμβολο. Συνδέεται και επηρεάζεται άμεσα από τη Σελήνη για την οποία βέβαια αφθονούν οι μυθολογικές αναφορές.
Οι θεότητες της σελήνης, κατά την αρχαία παράδοση, ήταν η Άρτεμις, η Αθηνά και η Αστάρτη. Η Άρτεμις ήταν κόρη του Δία και της Λητούς. Την επόμενη από την ημέρα της γέννησης της η μητέρα της έφερε στον κόσμο τον Απόλλωνα. Η δεύτερη αυτή γέννα, όμως στάθηκε βασαβιστική και η ίδια η Άρτεμις ( κατά την μυθολογία οι θεοί γεννιούνται ενήλικες και με πλήρη πνευματική ανάπτυξη) βοήθησε την μητέρα της να γεννήσει τον αδερφό της. Αποθαρρύνθηκε ωστόσο τόσο πολύ η θέα της μητέρας της που πονούσε που ζήτησε να μην γίνει ποτέ η ίδια μητέρα.
Παρακάλεσε τον Δία να της επιτρέψει να μείνει παρθένος οργανισμός σε όλη της τη ζωή, να της δώσει ένα τόξο και βέλη και να την αφήσει να κυνηγάει στα δάση. Όποτε κουραζόταν πήγαινε να ξαποστάσει δίπλα στον αδερφό της τον Απόλλωνα. Και καθώς αυτός ήταν ωραίος σαν τον Ήλιο και η Άρτεμις δίπλα του έμοιαζε όμορφη σαν τη Σελήνη.
Η μυθολογία του Λέοντα
Και ο Λέων συνδέεται και επηρεάζεται άμεσα από τον Ήλιο, που στην αρχαιοελληνική μυθολογία, ενσαρκώνεται από τον Απόλλωνα. Άμεση αναφορά στον Λέοντα υπάρχει στους μύθους για τους δώδεκα άθλους του Ηρακλή : Στα περίχωρα μιας μικρής πόλης, της Νεμέας, τριγυρνούσε ένα άγριο λιοντάρι που τρομοκρατούσε τους κατοίκους και κατασπάραζε τα ζώα τους. Όταν αποφάσισε ο Ηρακλής να το σκοτώσει βρήκε βοήθεια στο πρόσωπο ενός χωρικού, του Μομόρχου. Στο σπίτι του σταμάτησε ο Ηρακλής και τον παρακάλεσε να ετοιμάσει ένα ζώο για τη θυσία. Εάν επέστρεφε μέσα σε τριάντα μέρες έχοντας νικήσει τον Λέοντα της Νεμέας, η θυσία θα αφιερωνόταν στον ίδιο τον Ηρακλή, που θα είχε γίνει πια δεκτός στον Όλυμπο ως αθάνατος.
Όταν πέτυχε κάπου τον Λέοντα, έστειλε όλα του τα βέλη εναντίον του, χωρίς όμως να του κάνουν τίποτα : γλιστρούσαν πάνω στο σκληρό πετσί του θηρίου. Του επιτέθηκε με το ρόπαλο κι έσπασε. Το μόνο όπλο που απέμεινε πια στον Ηρακλή ήταν τα χέρια του. Μ΄αυτά όρμησε στο θηρίο, το άρπαξε από το λαιμό και το έσφιξε μέχρι που του έπνιξε. Από το λιοντάρι αυτό, ο Ηρακλής πήρε την λεοντή, με την οποία συνήθως απεικονίζεται στις παραστάσεις.
Καλό θα ήταν να αναφερθεί ότι φεύγοντας ο Ηρακλής, είπε πως θα γύριζε, νικητής ή ηττημένος, μέσα σε τριάντα μέρες, όσο ακριβώς είναι η διάρκεια ενός ζωδίου. Επίσης, ότι ο ήρωας δεν θέλει να χρησιμοποιήσει όπλα άλλα εκτός από αυτά των κοινών θνητών : σκοτώνει το λιοντάρι, τελικά μόνο με τα χέρια του.
Η μυθολογία της Παρθένου
Μια από τις θεές του δωδεκάθεου των αρχαίων Ελλήνων ήταν η Δήμητρα, θεά της γης, της γεωργίας, των καρπών της. Σχετική με την Δήμητρα είναι ακριβώς η μυθολογική καταγωγή της ερμηνείας των χαρακτηριστικών του ζωδίου αυτού. Όταν μοιράστηκαν, λοιπόν, μεταξύ τους οι τρεις γιοι του Κρόνου την κληρονομιά του πατέρα τους, ο Ποσειδώνας πήρε τις θάλασσες και ο Άδης (ή και Πλούτωνας) τον υπόγειο κόσμο των νεκρών. Κάποτε ο Άδης αποφάσισε να βρει σύζυγο. Ανέβηκε, λοιπόν, στον επάνω κόσμο μ΄ένα άρμα που το έσερναν τέσσερα άλογα και μια μέρα που η Περσεφόνη, κόρη της Δήμητρας, απομακρύνθηκε από τις φίλες της, ο Άδης την άρπαξε, την ανέβασε στο άρμα και θέλησε να την πάρει μαζί του στον κάτω κόσμο. Την ώρα όμως που έφευγαν από την επιφάνεια της γης, η Περσεφόνη έβγαλε τέτοια φωνή, ώστε την άκουσε η μητέρα της από τον Όλυμπο. Κατέβηκε η Δήμητρα στη γη για να την αναζητήσει αλλά μάταια. Παρά τις φωνές και τους λυγμούς της δεν την βρήκε πουθενά. Μαθαίνει, τέλος, από το Ήλιο, πως την κόρη της την άρπαξε ο Άδης. Απελπισμένη, εγκαταλείπει τον Όλυμπο, ντύνεται φτωχικά και κατεβαίνει να ζήσει στη γη. Μια μέρα, που βρισκόταν κόντα στην Ελευσίνα, ακουμπισμένη σε μια πέτρα κι έκλαιγε, την λυπήθηκε ένας περαστικός με την κόρη του και την πήρε στο σπίτι του, μετά από πολλά παρακάλια.
Στο φτωχικό του, το μικρότερο παιδί του, ο Τριπτόλεμος, ένα φιλάσθενο κι αδύναμο πλασματάκι, ήταν μονίμως άρρωστο. Η θεά το πήρε στη αγκαλιά της και του έδωσε να πιεί ζεστό γάλα με σπόρους σιταριού. Έπειτα, καθώς το παιδί είχε αποκοιμηθεί το πήγε κοντά στη φωτιά για να ζεσταθεί, μα το δέρμα του άρχισε να ροδίζει. Κατατρομαγμένη η μητέρα του το άρπαξε από τα χέρια της άγνωστης γριούλας. Τότε η Δήμητρα πέταξε τα φτωχικά της ρούχα, φανερώθηκε σ΄’ολο της το μεγαλείο και της είπε : ‘ Ήθελα να κάνω το παιδί σου αθάνατο. Αφού δεν θέλεις όμως, θα γίνει απλώς καλά, αλλά θα παραμείνει θνητός. Θα γίνει σοφός : αυτός θα μάθει στους άλλους ανθρώπους τα μυστικά της καλλιέργειας της γης και της συγκομιδής των καρπών της, αυτός θα τους μάθει τον τρόπο να φτιάχνουν ψωμί. Θα χτίσει, μάλιστα, εδώ πέρα έναν μεγαλοπρεπή ναό, όπου θα έρχονται να τον συμβουλεύονται και να μαθαίνουν όσα του εμπιστευτώ εγώ.’ Κι έφυγε.
Όλο αυτόν τον καιρό της θλίψης της η Δήμητρα δεν είχε δείξει κανένα ενδιαφέρον για τη γη, τα φυτά και τους καρπούς της. Τίποτα πια δε φύτρωνε και δεν κάρπιζε. Οι άνθρωποι κινδύνευαν να πεθάνουν από την πείνα. Ο Ζεύς έστειλε την Ίριδα στην Δήμητρα παρακαλώντας την να συνεχίσει να κάνει τα φυτά να μεγαλώνουν και να καρπίζουν. Η Δήμητρα αρνήθηκε : δεν πρόκειται να κάνει τίποτα αν δεν της έδιναν πίσω την κόρη της. Αναγκάστηκε, λοιπόν ο Ζεύς να στείλει τον Ερμή αγγελιοφόρο στον Άδη, να παρακάλεσει τον Πλούτωνα ν΄αφήσει την Περσεφόνη να γυρίσει κοντά στη μητέρα της. Ο Πλούτωνας δέχτηκε με τον όρο να ξαναγυρίσει πολύ σύντομα κοντά του. Μόλις η Δήμητρα δέχτηκε στην αγκαλιά της την Περσεφόνη αμέσως η γη σκεπάστηκε με φυτά και δέντρα. Η ζωή φάνηκε να ξαναγυρίζει πάνω στη γη. Η θεά υποσχέθηκε να συνεχίσει κανονικά την ενασχόληση της με τους καρπούς και την καλλιέργεια της γης αν άφηναν την κόρη της να περνάει τα δύο τρίτα του χρόνου της μαζί της. Κι έτσι για οχτώ μήνες η Περσεφόνη θα έμενε με την μητέρα της στον Όλυμπο, ενώ τους υπόλοιπους τέσσερις ( τον χειμώνα- τότε που τα φυτά και τα δέντρα δείχνουν να πεθαίνουν) θα τους περνούσε στον Κάτω Κόσμο, με τον σύζυγο της, τον Πλούτωνα.
Η μυθολογία του Ζύγου
Ο Δίας, αν και ανιψιός της, πλάνεψε τη νεαρή γυναίκα του Κινύρα, την Μύρρα. Η τελευταία πρέπει να εγκαταλείψει την οικογενειακή της εστία. Περιμένει ωστόσο παιδί. Κόντευε πια να φτάσει στην Αραβία, όταν την λυπήθηκαν οι θεοί του Ολύμπου για να την γλιτώσουν από την καταδίκη της, την μεταμόρφωσαν σε συστάδα βαλδαμοδέντρων, το φυτό από το οποίο παίρνουμε το εξαίσιο αυτό άρωμα, το μύρο. Όταν έφτασε η ώρα της γέννας μισάνοιξαν οι θάμνοι και πρόβαλλε το παιδί. Το πήραν αμέσως οι Νύμφες, οι χαριτωμένοι κάτοικοι των δασών, οι οποίες και ανέλαβαν την ανατροφή του. Από τότε, όποιος γεννηθεί στον Ζυγό απολαμβάνει την εύνοια της φύσης. Το παιδί αυτό ονομάστηκε Άδωνης, ήταν μάλιστα τόσο όμορφο όπου και τον ερωτεύτηκε η Αφροδίτη και εγκατάλειψε για χάρη του την διαμονή της στα Κύθηρα. Έζησε για κάποιο διάστημα τον τέλειο έρωτα με τον νεαρό κυνηγό στα όρη του Λιβάνου. Τους είδε όμως ο Απόλλωνας και ειδοποίησε τον Άρη. Ο Άρης χύθηκε κατόπι τους. Η Άρτεμις ειδοποίησε την Αφροδίτη, η οποία όμως επέμεινε να κρατήσει κοντά της τον Άδωνη. Κάποια στιγμή ωστόσο ο νέος διέφυγε και βάλθηκε να κυνηγά ένα αγριογούρουνο, που στην πραγματικότητα ήταν ο θεός Άρης μεταμορφωμένος. Το αγριογούρουνο τον άφησε να το καταδιώκει ένα διάστημα μα κάποια στιγμή, στράφηκε και τον σκότωσε. Η Αφροδίτη, όταν ανακάλυψε το σώμα του αγαπημένου της έκλαψε πικρά. Τα δάκρυα των θεών όμως, είναι πολύτιμα : τα δικά της, μόλις ακούμπησαν στο χώμα έγινανλουλούδια, ανεμώνες.
Στο μεταξύ, ο Άδωνης έφτασε στον άδη, την κατοικία των νεκρών. Εκεί συνάντησε την Περσεφόνη, την ερωτεύτηκε, ενώ η Αφροδίτη διαμαρτυρόταν έντονα στον Δία για το φόνο του αγαπημένου της. Και έτσι ο Ζεύς αποφάσισε : έξι μήνες του χρόνου θα τους περνούσε ο Άδωνης με την Αφροδίτη και τους υπόλοιπους έξι στον Άδη με την Περσεφόνη. Γι’ αυτό και η εμφάνιση του ζωδίου του Ζυγού στον ουρανό υποδηλώνει το τέλος της όμορφης εποχής της αγάπης του Άδωνη και της Αφροδίτης, και την κάθοδο του ωραίου νέου στον Κάτω Κόσμο. Μαζί του μαραίνονται και οι χαρές της φύσης.
Όσο για το όνομα και το σύμβολο του ζωδίου, ερμηνεύονται επίσης και από τον μύθο, τον σχετικό με την Θέμιδα. Κόρη της Titee και του Ουρανού, ήταν αδερφή του Κρόνου και θεία του Δία. Ο τελευταίος, την ανάγκασε να ενωθεί μαζί του και της χάρισε τρία παιδιά : την Ειρήνη, την Ισότητα και το Νόμο. Μπορούμε να πούμε (προσπαθώντας να ερμηνεύσουμε τον μύθο) ότι αυτά τα τρία παιδιά αποτελούν τα πρωτεύοντα χαρακτηριστικά όσων γεννήθηκαν στο ζώδιο του Ζυγού.
Η μυθολογία του Σκορπιού
Στην αρχαιοελληνική μυθολογία, το ζώδιο του Σκορπιού σχετίζεται με τον μύθο του Ωρίωνος. Κάποια μέρα ο Ζεύς, ο Ερμής και ο Ποσειδώνας κατέβηκαν στους θνητούς και ζήτηανα φιλοξενία από έναν πολύ φτώχο χωρικό, που η μοναδική του περιουσία ήταν ένα βόδι, που λεγόταν Υριεύς. Είχε χάσει τη γυναίκα του, αλλά θέλησε να της μείνει πιστός και μετά θάνατον και έτσι δεν ξαναπαντρεύτηκε. Όταν αναγνώρισε τους υψηλούςπροσκεκλημένους του, θέλησε να τους φιλέψει ό,τι καλύτερο είχε. Θυσίασε, λοιπό, το βόδι του και τους προσέφερε το κρέας του. Οι θεοί εκτίμησαν το μέγεθος της θυσίας του. Του είπαν επίσης να τους ζητήσει κάτι που θα ήθελε να έχει. Ο χωρικός βασανίστηκε πολλή ώρα, γιατί δεν είχε συνηθίσει να σκέφτεται πολύπλοκα πράγματα, αναλογίστηκε την περασμένη ζωή του, τη μοναξιά του, αλλά και τη διάθεση του να μείνει πιστός στην πεθαμένη γυναίκα του, και σκέφτηκε ότι ένα παιδί ήταν αυτό που του έλειπε. Όχι βέβαια ένα μωρό- γιατί δεν θα μπορούσε να το αναθρέψει μόνος του- αλλά ένα αγόρι μεγάλο και δυνατό, απλό και καλόψυχο, το παραμύθι των γερατειών του.
Οι θεοί του είπαν: ‘Να θάψεις στην αυλή σου το δέρμα του βοδιού που θυσίασες, τόσο γενναιόδωρα για να μας περιποιηθείς. Σε εννέα μήνες θα έχεις ένα αγόρι. Έτσι θα πραγματοποιηθεί η επιθυμία σου, χωρίς να υποχρεωθείς να παντρευτείς.’ Έτσι κι έγινε. όταν ήρθε το πολυπόθητο αγόρι, ο Υριεύς το ονόμασε Ωρίωνα. Μεγαλωμένος μακριά από τα παιδιά της ηλικίας του, ο Ωρίωνας ήταν ένα άμαθο αγόρι. Σε λίγο καιρό όμως έγινε εξαιρετικός κυνηγός. Ήταν πολύ ψηλός ( Ο Όμηρος αναφέρει ότι ‘ το κεφάλι του φτάνει ως τα σύννεφα.’, δυνατός αλλά άμαθος. Επισκέπτεται συχνά τον Αινιπίωνα, έναν δοκιμαστή κρασιών, φίλο του Διόνυσου. Κάποια μέρα βρίσκεται μόνος με τη γυναίκα του, την Μερόπη. Καταλαμβάνεται από ερωτικό παροξυσμό και ρίχνεται πάνω της. Τους πιάνει όμως ο Αινιπίωνας, που γίνεται έξαλλος από το θυμό αλλά και τη ζήλεια του (ο ίδιος είναι κάπως άσχημος), συγρατείται, όμως και αποφασίζει να τον εκδικηθεί με την ησυχία του. Του βάζει να πιει και ο Ωρίωνας ανυποψίαστος, γίνεται στουπί. Τότε ο Αινιπίων του βγάζει τα μάτια. Ο Ωρίωνας, τυφλός πια, δεν μπορεί να επιδοθεί στην μοναδική του ασχολία και σχέση με τη φύση : με το κυνήγι – γίνεται σχεδόν άχρηστος. Συμβουλεύεται το Μαντείο, που το απαντάει : ‘Θα ξαναβρείς το φως σου αν τα μάτια σου δεχτούν τις πρώτες ακτίνες του ήλιου, κατά την ανατολή.’
Ο Ωρίωνας δεν μπορεί να προσανατολιστεί, δεν μπορεί να βρεί το φως. Βυθισμένος στο σκοτάδι, φτάνει κάποια στιγμή στον Κάτω Κόσμο, στο βασιλείο του Ηφαίστου. Τον παρακαλεί να του δώσει για λίγο, για να τον οδηγήσει, τον μαθητευόμενο του, τον Κεδαλίωνα. Έτσι μόνο κατορθώνει να συναντήσει την Αυγή, η οποία τον ερωτεύεται και του στέλνει τις πρώτες τις ακτίνες. Ξαναβρίσκει το φως του και αναζητάει τον Αινιπίωνα για να τον εκδικηθεί με την σειρά του. Ο τελευταίος, όμως, είχε μάθει τα πάντα και φοβισμένος, αναζητάει κρυσφήγετο κοντά στον Ποσειδώνα. Ο Ωρίωνας εγκαταλείπει προς στιγμή τα σχέδια του, και ξαναφεύγει για κυνήγι. Μέσα στο δάσος συναντάει την Άρτεμη(περίπου στην ίδια ηλικία με αυτόν), την οποία και ερωτεύεται πολύ γρήγορα. Η θεά όμως ήθελε να παραμείνει παρθένος. Ο Ωρίωνας προσπαθεί να επιβάλει με τη βία τις επιθυμίες του. Για να ξεγελάσει την προσοχή της, της προτείνει ένα διαγωνισμό δισκοβολίας μεταξύ τους. Την ώρα που ετοιμάζεται η θεά να ρίξει τον δίσκο της, ο Ωρίωνας σχίζει τον χιτώνα της. Η Άρτεμις τον απωθεί, χτυπάει τον βράχο που βρίσκεται δίπλα τους και κάνει να πεταχτεί ένας σκορπιός, που σκότωνει τον Ωρίωνα με ένα τσίμπημα.
Αμέσως μετά αναλογίζεται η Άρτεμις, τι κακό του έχει κάνει. Ευτυχλως ο Ζεύς είναι κοντά : τον παρακαλεί να χαρίσει την αθανασία στον Ωρίωνα. Ο Ζεύς ικανοποιεί την παράκληση της και , από τότε, βλέπουμε έναν αστερισμό στον ουρανό την ώρα που ξεθωριάζει η νύχτα.
Η μυθολογία του Τοξότη
Οι αρχαίοι επέλεξαν την εικόνα ενός Κένταυρου – Τοξότη σαν παράσταση του ζωδίου. Θα μπορούσαν να είχαν χρησιμοποιήσει στη θέση του μια καθαρά ανθρωπόμορφη παράσταση. Τι ήταν αυτό που τους οδήγησε όμως σε μια τέτοια επιλογή; Πρόκειται καταρχήν για μια εικόνα με διπλή σημαία. Οι τέσσερις οπλές του αλόγου πατούν σταθερά στη γη, απ΄όπου και αντλούν τη δύναμη τους. Ο άνθρωπος ποτέ δεν αποχωρίστηκε πλήρως από την ζωτικότητα του, μια ακόμα φυσική τους δύναμη. Αν αφεθεί σε καθαρά διανοητικές κατευθύνσεις, αν απομακρυνθεί πάρα πολύ από τη φύση, χάνει την φυσική (σωματική) του δύναμη, δοκιμάζεται η υγεία του και η ζωή του δεν θα είναι πια όπως θα έπρεπε να είναι. Το ανώτερο ανθρώπινο μέρος του σώματος του Κεντάυρου υψώνεται προς τον ουρανό και μετέχει σ΄’εναν δεύτερο κόσμο : του πνεύματος, χωρίς όμως να σταματάει να είναι και υλικό, σαρκικό σώμα. Αυτό το μέρος είναι που ετοιμάζεται να ρίξει ένα βέλος, που δεν είναι άλλο από την καθαρή, υψηλή, ζωντανή σκέψη του.
Κατά την αρχαιοελληνική μυθολογία, ο περιγημότερος Κένταυρος ήταν Ο Χείρωνας, καρπός των φώτων του Κρόνου ( υπό τη μορφή επιβήτορα, για την περίσταση) και μιας Ωκεανίδας, της Φιλύρας, κόρη της Θέτιδος. Ο Κένταυρος αυτός έζησε σε μια σπηλιά του Πηλίου. Κυνηγούσε μαζί με την Άρτεμη και ασχολήθηκε με την Αστρολογία. Μελέτησε, επίσης τα φαρμακευτικά βότανα. Ήταν πολύ επιδέξιος στα χέρια, γιάυτό και λεγόταν άλλωστε Χείρωνας ( από την λέξη : χειρ – χέρι). O Χείρωνας ήταν παιδαγωγός πολλών γνωστών μυθολογικών προσώπων όπως του Αχιλλέα , του Ιάσωνα για τον οποίο έφτιαξε κι ένα ημερολόγιο, καθώς και του Αινεία. Ο λαός των Κενταύρων περιελάμβανε είτε όντα της τάξης του Χείρωνα, είτε αντίθετα, πλάσματα που μετά βίας ξεχώριζαν από το ζωικό βασίλειο. Τα κατασκευάσματα αυτά ήταν απόγονοι του Ιξίωνος και της Νεφέλης, θεάς των νεφών και της καταχνιάς, όπου και βρισκόταν υπό την επιρροή του Διονύσου.
Κάποτε ο Διόνυσος έκρινε πως είχε φτάσει η στιγμή να μυηθεί ο (νεαρός τότε) ήρωας Ηρακλής στα μυστήρια του (τα λεγόμενα Διονυσιακά). Ενώ βρισκόταν, λοιπόν στα ίχνη του Ευρυμανθείου Κάπρου ( ο φόνος του ήταν ένας από τους δώδεκα άθλους του), τους παράγγειλε ο θεός να ξαποστάσει στον Κένταυρο Φωλό. Τους είχε επίσης χαρίσει μεγάλες ποσότητες κρασιού, υπό τον όρο να κεράσουν και τον καλεσμένο τους. Οι Κένταυροι, όμως, μέθυσαν γρήγορα και με το πείσμα του μεθυσμένου, αρνήθηκαν να προσφέρουν το κρασί τους. Η λογομαχία που ακολούθησε κατέληξε γρήγορα σε άγρια μάχη κι ο Ηρακλής με τα βέλη του ( βουτηγμένα στο δηλητήριο της Λερναίας Ύδρας, του τέρατος που είχε ήδη σκοτώσει σε προηγούμενο άθλο του) σκότωσε πολλούς Κενταύρους , ενώ οι υπόλοιποι σκορπίστηκαν.Ο Φώλος ήταν πολύ λυπημένος : Έβρισκε άδικη τη μάχη, ο ίδιος δεν είχε πάρει καθόλου μέρος. Ήθελε ωστόσο να θάψει τους νεκρούς, Καθως όμως έβγαζε ένα δηλητηριασμένο βέλος από το σώμα ενός Κένταυρου τσιμπήθηκε, δηλητηριάστηκε και πέθανε. Ο Ηρακλής καταλήφθηκε από απέραντη θλίψη. ‘Εθαψε ευλαβικά τον Φώλο στους πρόποδες του βουνού, όπου εξελίχθηκε η δραματική εκείνη ιστορία, και έκτοτε φέρει το όνομα του : Όρος Φώλος.
Η καθυπόταξη των ενστίκτων : Η πλειοψηφία των Κενταύρων ήταν όντα παραδομένα απόλυτα στα ένστικτα τους. Ένα δείγμα αυτής της διαπίστωσης βρίσκουμε στη μάχη κατά των Λαπιθών. Οι Λάπιθες ήταν περίφημοι εκγυμναστές αλόγων και μονίμως σε διαμάχη με τους Κενταύρους. Κάποτε, ωστόσο ο βασιλεύς τους αποφάσισε να παρακάμψει τις αντιθέσεις των δύο φίλων και να καλέσει τους Κεντάυρους στο γλέντι που θα έδινε επί την ευκαιρία του γάμου του με την Ιπποδάμεια, κόρη του Αδράστου, βασιλέως του ‘Αργους. Για μια ακόμη φορά, όμως οι Κένταυροι μέθυσαν. Θέλησαν να ριχτούν σ΄’οσες γυναίκες υπήρχαν στη γιορτή. Ένας τους μάλιστα, Ο Ευρύτης, θέλησε να κλέψει τα Ιπποδάμεια. Ο Ηρακλης και ο Θησέας, παρόντες , επίσης ως προσκεκλημένοι τον έπιασαν, ενώ σκότωσαν τους πειρσσότερους, Όσους επέζησαν τους πήγαν σε ένα νησί των Σειρωνών, όπου και πέθαναν. Μια μικρή ομάδα, μόνο, κατάφερε να διαφύγει και αναζήτησε καταφύγιο κοντά στον Χείρωνα, ενώ ο Ηρακλής δεν έπαψε να τους καταδιώκει και να τους στέλνει τα φαρμακερά του βέλη. Ένα από αυτά, βρήκε κατά λάθος τον Χείρωνα στο γόνατο. Και καθώς ήταν αθάνατος, δεν μπορούσε να πεθάνει από το δηλητήριο, αλλά η πληγή του πονούσε φρικτά. Παρακάλεσε, λοιπόν, τον Δία να του δώσει τη δυνατότητα να πεθάνει. Αντί γ’αυτό όμως, ο Ζεύς τον πήρε από τον κόσμο των θνητών και τον ανέβασε στον ουρανό, όπου ο Χείρωνας πήρε τη μορφή του αστερισμού του Τοξότη.
Ένας ακόμη Κένταυρος αναφέρεται στην αρχαιοελληνική μυθολογία : ο Νέσσος, αυτός που προκάλεσε τον θάνατο του Ηρακλή. Κάποτε ο ήρωας παντρεύτηκε την ωραία Δηιάνειρα. Καθώς προχωρούσε, λοιπόν μαζί της και με τον Κένταυρο Νέσσο, συνάντησαν ένα ορμητικό ποτάμι, το οποίο και έπρεπε να περάσουν. Ο Ηρακλής αποφάσιε να περάσει πρώτος, ενώ ο Νέσσος θα κουβαλούσε μετά στην πλάτη του την Δηιάνειρα. Μόλις όμως πέρασε απέναντι είδε απέναντι τον Νέσσο να προσπαθεί να απομακρυνθεί με την Δηιάνειρα στα καπούλια του. Του έστειλε ένα από τα φαρμακερά του βέλη, τον πέτυχε αλλά ο Νέσσος, πρόφτασε πριν πεθάνει να βουτήξει στο δηλητηριασμένο αίμα του έναν χιτώνα και να τον χαρίσει στη γυναίκα. Της είπε επίσης ότι πρέπει να τον προσφέρει στον Ηρακλή για να το φορέσει όταν αισθανθεί ότι είναι έτοιμος να την εγκαταλείψει. Ο χιτώνας θα τον έκανε να δεθεί για πάντα μαζί της. Πράγματι, όταν κάποτε η Δηιάνειρα θεώρησε κατάλληλη τη στιγμή, ακολούθησε τις συμβουλές του Νέσσου. Ο Ηρακλής φόρεσε τον χιτώνα, ο οποίος κόλλησε στο δέρμα του. Ο ήρωας ένιωσε σαν να καίγεται από μια φωτιά, που όμως δεν του έτρωγε τις σάρκες. Προτίμησε, λοιπόν να πεθάνει παρά να υπομείνει τους φοβερούς πόνους. Ο Δίας τον πήρε κοντά του στον Όλυμπο και τον έκανε ημίθεο.
Η μυθολογία του Αιγόκερου
Όλες οι παραδόσεις γύρω από τον Αιγόκερω συγκλίνουν στη διπλή φύση του, την διπλή σημασία του ζωδίου. Ο διπλός αυτός χαρακτήρας ενσαρκώνεται από τον θεό Πάνα. Η αρχαιοελληνική μυθολογία, σχετικά με τον θεό Πάνα αναφέρει και εξηγεί: Κάποτε ο Πάν βρισκόταν στην όχθη ενός ποταμού. Εκεί τον κατατρόμαξε ο Τυφώνας, φανατικός εχθρός των θεών. Ο τελευταίος αυτός εξέφραζε τη νύχτα απέναντι στο φως, το σκοτάδι απέναντι στην ημέρα, τα κακά ένστικτα του κάθε όντος, και την αντίθεση του κακού στο καλό.
Όταν είδε τον Τυφώνα, ο Παν βούτηξε στο ποτάμι μέχρι τη μέση και προσπάθησε να κάνει μη αναγνωρίσιμο το κάτω μέρος του σώματος του : υπονοείται εδώ ότι ο προσωπικός μας δαίμονας είναι το αντεστραμμένο εγώ μας, άρα συμβολικά, το κατώτερο ήμισυ μας. Βρισκόμαστε, γενικά, μπροστά σε μια ακόμη θεότητα δισυπόστατη, σαν τον Ιανό (που είχε δυο πρόσωπα, ένα που κοίταζε προς το παρελθόν και ένα που κοίταζε προς το μέλλον), ο οποίος γιορταζόταν τον Ιανουάριο, στο ζώδιο δηλαδή του Αιγόκερω.
Υπάρχει μια ακόμα παράδοση για τον Αιγόκερω. Πρόκειται για τη μυθική αίγα Αμάλθεια, αυτήν που ανέθρεψε τον Δία σ΄’ενα σπήλαιο, στην Ίδη, όπου τον είχε κρύψει η μητέρα του, η Ρέα για να τον σώσει από τον πατέρα του, τον Κρόνο. Όταν έγινε έφηβος ο Ζεύς ερωτεύτηκε την Αμάλθεια και από τη συνεύρεση τους γεννήθηκε ένας γιός, που βοήθησε αργότερα τον πατέρα του στην μάχη του κατά του Κρόνου και των Τιτάνων.
Η μυθολογία του Υδροχόου
Σ’όλες σχεδόν τις μυθολογίες η αρχή του κόσμου χάνεται στα βάθη κάποιας μάζας νερού. Τα στοιχεία, που είναι απαραίτητα για τη σύνθεση της ζωής,υπάρχουν αρχικά διάσπαρτα, αλλά σε επαρκείς ποσότητες, μέσα σ’αυτήν τη μάζα , όπου και συντελούνται κάποιες διεργασίες που οδηγούν τελικά, στον σχηματισμό του κόσμου, όπως τον ξέρουμε σήμερα. Το ζώδιο του Υδροχόου αναφέρεται και στη δημιουργία του κόσμου μέσα από το πρωτογενές υδάτινο χάος. Στην αρχαία ελληνική μυθολογία, ο Υδροχόος αντιστοιχείται με τον ωραίο Γανυμήδη, βοσκό κατά μια εκδοχή, παιδί βασιλιά κατά μια άλλη. Κάποτε τον είδε ο Ζεύς και τον βρήκε τόσο ωραίο, ώστε μεταμορφώθηκε σε αετό και τον πήρε μαζί του στην κατοικία των θεών, στον Όλυμπο. Εκεί τον διόρισε οινοχόο για να έχει την ευκαιρία να τον βλέπει συχνά. Το νέκταρ, το ποτό των θεών, είχε την ιδιότητα να χαρίζει παντοτινή νεότητα σε όσους το έπιναν. Σήμερα, όσοι γεννήθηκαν στο ζώδιο αυτό, έχουν τη τάση να ανατρέχουν στις απαρχές της Γνώσης, στην ερμηνεία των πραγμάτων, της καταγωγής, του προορισμού τους. Έχουν την τάση να συλλαμβάνουν την ανθρωπότητα στο σύνολο της, μια οντότητα, δηλαδή που κινείται διαρκώς και προχωράει, αλλά παραμένει πάντοτε νέα.
Ένας ακόμη μύθος, που αφορά την ανθρώπινη σοφία, σχετίζεται με το ζώδιο αυτό. Η Ήρα, σύζυγος του Δία,έδιωξε από τον Όλυμπο τον Ήφαιστο επειδή ήταν πάρα πολύ άσχημος. Ο Ήφαιστος έγινε κύριος των υποχθόνιων δυνάμεων, ο καπνός των οποίων βγαίνει από τους κρατήρες των ηφαιστείων. Ο Ήφαιστος παραπονιόταν στον Δία για τη θέση του στο δωδεκάθεο, κι ο τελευταίος σε αντάλλαγμα του πρότεινε να του πραγματοποιήσει μια επιθυμία του. Ο Ήφαιστος ήθελε να παντρευτεί την Παλλάδα Αθηνά. Μόλις πήρε την άδεια του Δία, προσπάθησε να ενωθεί μαζί της, αλλά δεν τα κατάφερε. Τότε γνώρισε μια άλλη, την Γαία και της έκανε παιδί. Το παιδί τους ωστόσο, το ανέβαλε και το μεγάλωσε η Αθηνά. Του έδωσαν το όνομα Εριχθύων. Μετά από άριστες δοκιμασίες ο Εριχθύων απέκτησε την ύψιστη σοφία. Κάποτε λοιπόν συνάντησε μια κόρη, την Καλλιρόη (: όμορφο ποτάμι). Παντρεύτηκαν κι έκαναν μια κόρη, την Ορεάδα, η οποία συνδύαζε την αρμονία των εξωτερικών χαρακτηριστικών με την αρμονία των συναισθημάτων, έκφραση και τα δύο καθολικής αρμονίας του σύμπαντος.
Κάποια μέρα η Ορεάς, πήγε σε μια πηγή να πάρει νερό. Εκεί την είδε ο Ποσειδώνας και θέλησε να την κάνει δικιά του. Μεταμορφώθηκε ο ίδιος σε άτι, ενώ την ίδια την έκανε μια υπέροχη φοράδα. Άφησε την στάμνα της δίπλα στην πηγή και χάθηκε μαζί με τον Ποσειδώνα στους ουρανούς. Στην θέση τους βρήκαν δύο άλογα : το ένα, ο Ξάνθος, ήταν χρυσόμαλλο. ενώ το άλλο, ο Αργυρόπους ήταν κατάμαυρο με ασημένιες οπλές.
Καλό θα ήταν να επισημανθεί ότι στον αστερισμό του Υδροχόου βρίσκουμε έναν πλανήτη, τον Πήγασο. Ο Πήγασος αυτός ήταν στην αρχαιότητα ένα φτερωτό άλογο που κάποτε, χτυπώντας την οπλή του, έκανε να αναβλύσει μια πηγή, η Ιπποκρήνη, όπου πηγαίνουν να δροσιστούν οι Μούσες.
Η μυθολογία των Ιχθύων
Δύο μύθοι αναφέρονται στο (τελευταίο κατά σειρά) ζώδιο των Ιχθύων. Ο πρώτος λέει ότι υπήρχε μια κόρη, η Derceto, από φτωχική οικογένεια, είχε κάνει λοιπόν, κατ’εκείνη, το σφάλμα να μείνει μόνο με έναν άντρα όπου και έμεινε έγκυος μαζί του. Τίποτα, το αφύσικο δεν παρουσίαζε η κατάσταση της: ήταν η λογική κατάληξη της φύσης και σίγουρα και των πράξεων της. Ωστόσο, δεν τολμούσε να παρουσιαστεί στους γονείς της. Αποφάσισε λοιπόν, να πέσει στη θάλασσα. Την είδε όμως ο Ποσειδώνας και σκεφτόμενος ότι θα χαθεί αν την αφήσει αβοήθητη, μεταμόρφωσε το κάτω μέρος του σώματος της σε ουρά ψαριού. Η ερμηνεία του μύθου είναι ότι η Derceto δεν ήθελε να είναι ούτε άνθρωπος, ούτε και ψάρι, δεν είχε δηλαδή μια ξεκάθαρη επιθυμία για την ύπαρξη της.( συνήθης κατάσταση στο ζώδιο αυτό.)
Κατά μια άλλη εκδοχή, η Derceto πήρε μαζί της στη θάλασσα και τον γιο της, τον Ιχθύ. Επέβαλλε δηλαδή, αν θέλουμε να ερμηνεύσουμε την παράδοση, έναν κόσμο στον γιο της που δεν τον είχε επιλέξει ο ίδιος, και δε θα τον επέλεγε ποτέ, αν του δινόταν η ευκαιρία να διαλέξει. Επίσης έχει ακουστεί και μια ακόμα εκδοχή, όπου η Derceto έκανε μια κόρη που πήρε το όνομα Σεμίραμις. Εμπιστεύτηκε την ανατροφή της σε περιστέρια και όταν μεγάλωσε έγινε κι αυτή περιστερά. (έτσι ονομάζεται ένας αστερισμός του δυτικού ημισφαιρίου.)
Ο δεύτερος μύθος αναφέρεται στον Τυφώνα . Ο Τυφώνας και η σύζυγος του, η Έχιδνα, γέννησαν πολλά τέρατα της αρχαιοελληνικής μυθολογίας : τον Κέρβερο, την Σφίγγα, την Χίμαιρα, την Λερναία Ύδρα, το λιοντάρι της Νεμέας. Ο Τυφώνας είχε μεγάλο μίσος για την Αφροδίτη και τον γιο της, τον Έρωτα. Αυτή πάλι για να γλιτώσει από το Κακό, ενσάρκωση του ανέμου και της ξηρασίας, αποφάσισε να πάρει τον γιο της, να βουτήξουν στη θάλασσα και να περάσουν πέρα από τον Ευφράτη, όπου πια δεν θα μπορούσε να τους φτάσει αυτός που τους καταδίωκε. Το ταξίδι τους, βέβαια, θα ήταν πολύ μακρύ. Ο Ποσειδώνας τους έστειλε δύο δελφίνια για να τους βοηθήσει. Έτσι, λοιπόν εκείνα με τη σειρά τους, τους πήραν στη ράχη τους και τους πήγαν στο μέρος που ήθελαν. Η θεά χάρισε σε αντάλλαγμα στα δελφίνια την αθανασία και τα τοποθέτησε στον ουρανό, όπου και σχημάτισαν έναν αστερισμό.
Ο Κριός αναφέρεται πολύ συχνά στην μυθολογία των πιο διαφορετικών αρχαίων κόσμων. Ο θεός-δημιουργός των Ινδών απεικονίζεται πάνω σ΄έναν Κριό. Οι αρχαίοι Πέρσες είχαν επίσης μια θεότητα με μορφή Κριού. Ο θεός-ήλιος των Αιγυπτίων, ο Άμων-Ρα απεικονιζόταν με κεφάλι κριού. Τέλος, στη χριστιανική παράδοση, ο Χριστός αναφέρεται και ως αμνός.
Η πιο ενδιαφέρουσα όμως αναφορά βρίσκεται στην ελληνική αλλά και ρωμαική παράδοση. Υπήρχε λοιπόν, σύμφωνα με την ελληνικά παράδοση, κάποτε στη Θήβα, ένας βασιλιάς που λεγόταν Αθάνας. Ήταν ταυτόχρονα ιερέας του Λαφυστίου Διός και στις σχετικές τελετουργίες θυσίαζε στο βωμό του έναν κριό. Ο Αθάνας είχε σύζυγο τη θεά Νεφέλη και δυο παιδιά : τον Φρύξο και τηνΈλλη. Κάποτε ο Αθάνας βαρέθηκε τη Νεφέλη και την έδιωξε για να παντρευτεί την Ινώ, η οποία ως κλασσική μητριά, μισεί τα δυο του παιδιά και προσπαθεί να τα εξοντώσει. Προκαλεί λοιπον, έναν φοβερό λιμό στο βασίλειο και πείθει τον σύζυγο της να ρωτήσει κάποιον μάντη τι πρέπει να κάνει. Η απάντηση του (είτε επειδή έτσι την μετέφερε η Ινώ, είτε επειδή τον είχε δασκαλέψει η ίδια) είναι πως πρέπει να θυσιαστεί στους θεούς ένας σγουρόμαλλος (= Φρύηος) Κριός. Ο Φρύξος νιώθει τον θάνατο που τον περιμένει και ζητάει την βοήθεια της μητέρας του Νεφέλης, η οποία έχει καταφύγει στον Όλυμπο, στην κατοικία των θεών.
Η μητέρα του στέλνει ένα συννεφάκι, που μεταμορφώνεται σε χρυσόμαλλο Κριό, παίρνει στην ράχη του τον Φρύξο και την Έλλη και τους φέρνει προς τον Ήλιο, δηλαδή στην Ανατολή. Κατά τη διάρκεια αυτού του μακρινού ταξιδιού ο Φρύξος αποκοιμάται, χαλαρώνει τα χέρια που κρατούσαν την αδερφή του, η οποία και πέφτει και πνίγεται στα στενά των Δαρδανελλίων, που φέρουν έκτοτε τ΄όνομα της. (Ελλήσποντος). Τέλος φτάνουν στην Κολχίδα, μακρινή ασιατική χώρα, όπου ο Κριός αποθέτει τον Φρύξο.
Για να μείνει όμως εκεί, πρέπει πρώτα να ικανοποιήσει τον Βασιλιά της χώρας Αιήτη. Αυτός του ζητάει ένα δώρο μεγάλης αξίας ενώ ο Φρύξος δεν έχει μαζί του απολύτως τίποτα. » Σκότωσε εμένα» του λέει ο Κριός «αφού σου ανήκω και πρόσφερε του το δέρμα μου». Πράγματι ο Φρύξος προσέφερε τελικά στον Αιήτη το δέρμα του χρυσού Κριού. Είναι το περίφημο Χρυσόμμαλο Δέρας, που αναζητούσ, στο δάσος όπου το φύλαγε ένας ακοίμητος Δράκοντας, ο Ιάσων, κατά την Αργοναυτική εκστρατεία της μυθολογίας.
Η μυθολογία του Ταύρου
Η αρχαία ελληνική αστρολογία υποστήριζε πως την μεγαλύτερη επιρροή στον Ταύρο ασκούσε η Αφροδίτη, κόρη του Ουρανού και της θάλασσας. Η πρώτη εμφάνιση του ταύρου στην ελληνική μυθολογία γίνεται σε κάποια από τις πολλές περιπέτειες του Δία στη Γη. Αν και σύζυγος της θεάς επίσης, Ήρας, πολύ συχνά ο Ζεύς κατέβαινε από τον Όλυμπο για να ερωτευτεί κάποια Νύμφη της φύσης. Από τις ωραιότερες ήταν η Ευρώπη. Κάποια μέρα λοιπόν, που έπαιζε στην ακροθαλασσιά με τις συντρόφισσες της την ξεχώρισε ο Ζεύς και αποφάσισε να ενωθεί μαζί της. Πήρε τότε τη μορφή ταύρου και βάλθηκε να τριγυρίζει στο μέρος όπου έπαιζαν οι κοπέλες. Όταν τον πλησίασε και η Ευρώπη, να τον χαιδέψει, ο ταύρος κάθισε τόσο ήσυχα στα γόνατα, ώστε η νύμφη θεώρησε διασκεδαστικό να καθίσει για λίγο στη ράχη του. Την ίδια στιγμή, ο ταύρος όμως ορθώθηκε και ξεχύθηκε προς τη θάλασσα. Μετά από μακρύ ταξίδι έφτασαν σε μια κατάφυτη ακτή όπου απέθεσε την κοπέλα, κάτω από ένα πλατάνι. Ο Ζεύς ξαναπήρε την κανονική του μορφή. Η Ευρώπη τον αναγνώρισε και δεν του αντιστάθηκε. Από την ένωση τους γεννήθηκε ο Μίνωας, από τους πιο φημισμένους βασιλείς κατά την αρχαιότητα.
Για να γίνει όμως βασιλιάς της Κρήτης έπρεπε να εκλεγεί από τον λαό. Διέσπειρε την φήμη πως τον προστατεύουν οι θεοί και παρακάλεσε τον Ποσειδώνα, το θεό της θάλασσας να παράσχει κάποια ασφαλή ένδειξη της εύνοιας του. Ο Ποσειδώνας υποσχέθηκε να στείλει από τη θάλασσα έναν ταύρο, το σύμβολο του Μίνωα. Ο τελευταίος δεσμέυτηκε να τον θυσιάσει δημοσίως προς τιμήν του Ποσειδώνα, εφόσον εκλεγόταν. Ο Ποσειδώνας τήρησε την υπόσχεση του, ο λαός πίστεψε στο θαύμα και εξέλεξε τον Μίνωα στο θρόνο. Ο ταύρος όμως, ήταν τόσο ωραίος, ώστε δεν θέλησε να τον θυσιάσει : τον αντικατάστησε μ΄έναν άλλο, συνηθισμένο. Ο Ποσειδώνας για να τον εκδικηθεί για την απάτη, γέννησε στην καρδιά της συζύγου του Μίνωα, της Πασιφάης, άσβεστο έρωτα προς τον ταύρο. Από την ένωση του ταύρου και της βασίλισσας γεννήθηκε ένα πλάσμα μισό άνθρωπος και μισό ταύρος : ο Μινώταυρος. Σε αυτόν όφειλαν οι Κρήτες να θύουν τακτικά νέους και νέες.
Στην γειτονικη Αργολίδα ο βασιλιάς είχε στην αυλή του τον Ηρακλή. Ανάμεσα στους άθλους με τους οποίους τον επεφόρτισε ήταν κι αυτός : να σκοτώσει τον θαυματουργό ταύρο, από τον οποίο αντλούσε την ισχύ του ο Μινώταυρος, πράγμα που και έγινε. Ο Μίνωας θέλησε να κρατήσει στην διάθεση του τον Μινώταυρο. Κάλεσε έναν προικισμένο αρχιτέκτονα της εποχής, τον Δαίδαλο, και τον έβαλε να φτιάξει μια υπόγεια φυλακή τόσο πολύπλοκη, ώστε να καθιστά αδύνατη την διαφυγή : ήταν ο Λαβύρινθος.
Ο Δαίδαλος έφτιαξε επίσης για τον Μίνωα ένα τεχνητό χάλκινο τέρας, πανομοιότυπο με τον Μινώταυρο, που περιφερόταν γύρω από την Κρήτηως φόβητρο και απέτρεπε τις εχθρικές επιθέσεις. Επέτρεπε μόνο τη διέλευση του πλοίου που έφερνε, κάθε χρόνο, μια ομάδα νέους και νέες από την Αθήνα, φόρο για τον βασιλιά Μίνωα. Σ΄’ενα τέτοιο πλοίο έφτασε κάποια φορά και ο Θησέας, που σκότωσε κατά τον γνωστό από τη μυθολογία τρόπο, τον Μινώταυρο, με τη βοήθεια της Αριάδνης, της κόρης του Μίνωα. Φεύγοντας πήρε μαζί του την Αριάδνη, την οποία άφησε στη Νάξο, όπου την είδε ο Διόνυσος, την ερωτεύτηκε και την παντρεύτηκε.
Η μυθολογία των Διδύμων
Οι πρώτοι δίδυμοι της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας ήταν τα παιδιά του Δία και της Νεμέσεως. Ο Ζεύς ενώθηκε με την Νέμεση υπό την μορφή ενός κύκνου, κάποια αυγή, με τις πρώτες αχτίδες της ανατολής. Παραλλήλος προς αυτόν είναι και ο μύθος της γέννησης του Απόλλωνα και της Άρτεμης, από ένα αυγό που γέννησε η Λήδα, γονιμοποιημένη από τον Δία, που είχε πάρει πάλι τη μορφή ενός κύκνου. Κατά μια άλλη εκδοχή της μυθολογίας η Λήδα παντρεύτηκε με τον Τυνδάρεω και έφερε στον κόσμο δύο αυγά : το ένα προιόν της ένωσης της με τον Δία, γέννησε τον Πολυδεύκη και την Ελένη : ημίθεους και αθάνατους. Το άλλο, προιόν της ένωσης της με τον Τυνδάρεω, γέννησε τον Κάστορα και την Κλυταιμνήστρα, που ήταν θνητοί.
Υπάρχει όμως και μια τρίτη εκδοχή : από ένα και μόνο αυγό της Λήδας βγήκαν οι Διόσκουροι (Διός-κούροι). Ο ένας ήταν θνητός και ο άλλος αθάνατος. Τους προστάτευε ο Ερμής, που είχε αναλάβει και την αγωγή τους. Συμμετείχαν και οι δύο στην Αργοναυτική Εκστρατεία, στην Κολχίδα, που οργανώθηκε από τον Ιάσωνα για ν΄αρπάξει το Χρυσόμμαλο Δέρας ενός Κριού. Όταν επέστρεψαν οι Διόσκουροι στην πατρίδα τους έμαθαν ότι η αδελφή τους Ελένη είχε απαχθεί από τον Θησέα. Τρέχουν να την εκδικηθούν και καταλαμβάνουν την πόλη Άφυδνα. Παίρνουν μαζί τους την Αίθρα, την μητέρα του Θησέα, η οποία αργότερα γίνεται σκλάβα της Ελένης, μετά την απελευθέρωση της τελευταίας.
Κατόπιν οι δύο νέοι ερωτεύονται δύο κόρες : την Ιλάειρα και την Φοίβη. Είναι θυγατέρες του Λευκόππου, γιού με τη σειρά του του Τυνδάρεω και της Αρσινόης. Είναι επίσης υποψήφιες σύζυγοι του Ίδα, πνεύματος της θύελλας, και του Λυγκέ, του αδερφού του. Ο Κάστωρ και ο Πολυδεύκης απάγουν τις δύο κόρες. Οι προσβεβλημένοι μνηστήρες τους καταδιώκουν, μονομαχούν άγρια στους προδότες του Ταύγετου. Ο Λυγκέ φονεύει τον Κάστορα, αλλά φονεύεται από τον Πολυδεύκη, ο οποίος λαβώνεται από τον Ίδα. Είναι, όμως, αθάνατος. Παρακαλεί τον Δία ( τον πατέρα του) να χαρίσει την αθανασία και στον Κάστορα. Ο Ζευς αρνείται. Ο Πολυδεύκης αποφασίζει να μοιραστεί την αθανασία του με τον αδερφό του. Έκτοτε, περνάει έξι μήνες κάθε χρόνο στη χώρα των νεκρών, ενώ ο αδερφός του πηγαίνει στον Όλυμπο στην κατοικία των αθανάτων.
Η μυθολογία του Καρκίνου
Ο Καρκίνος αποτελεί, κυρίως μια αλληγορία, ένα σύμβολο. Συνδέεται και επηρεάζεται άμεσα από τη Σελήνη για την οποία βέβαια αφθονούν οι μυθολογικές αναφορές.
Οι θεότητες της σελήνης, κατά την αρχαία παράδοση, ήταν η Άρτεμις, η Αθηνά και η Αστάρτη. Η Άρτεμις ήταν κόρη του Δία και της Λητούς. Την επόμενη από την ημέρα της γέννησης της η μητέρα της έφερε στον κόσμο τον Απόλλωνα. Η δεύτερη αυτή γέννα, όμως στάθηκε βασαβιστική και η ίδια η Άρτεμις ( κατά την μυθολογία οι θεοί γεννιούνται ενήλικες και με πλήρη πνευματική ανάπτυξη) βοήθησε την μητέρα της να γεννήσει τον αδερφό της. Αποθαρρύνθηκε ωστόσο τόσο πολύ η θέα της μητέρας της που πονούσε που ζήτησε να μην γίνει ποτέ η ίδια μητέρα.
Παρακάλεσε τον Δία να της επιτρέψει να μείνει παρθένος οργανισμός σε όλη της τη ζωή, να της δώσει ένα τόξο και βέλη και να την αφήσει να κυνηγάει στα δάση. Όποτε κουραζόταν πήγαινε να ξαποστάσει δίπλα στον αδερφό της τον Απόλλωνα. Και καθώς αυτός ήταν ωραίος σαν τον Ήλιο και η Άρτεμις δίπλα του έμοιαζε όμορφη σαν τη Σελήνη.
Η μυθολογία του Λέοντα
Και ο Λέων συνδέεται και επηρεάζεται άμεσα από τον Ήλιο, που στην αρχαιοελληνική μυθολογία, ενσαρκώνεται από τον Απόλλωνα. Άμεση αναφορά στον Λέοντα υπάρχει στους μύθους για τους δώδεκα άθλους του Ηρακλή : Στα περίχωρα μιας μικρής πόλης, της Νεμέας, τριγυρνούσε ένα άγριο λιοντάρι που τρομοκρατούσε τους κατοίκους και κατασπάραζε τα ζώα τους. Όταν αποφάσισε ο Ηρακλής να το σκοτώσει βρήκε βοήθεια στο πρόσωπο ενός χωρικού, του Μομόρχου. Στο σπίτι του σταμάτησε ο Ηρακλής και τον παρακάλεσε να ετοιμάσει ένα ζώο για τη θυσία. Εάν επέστρεφε μέσα σε τριάντα μέρες έχοντας νικήσει τον Λέοντα της Νεμέας, η θυσία θα αφιερωνόταν στον ίδιο τον Ηρακλή, που θα είχε γίνει πια δεκτός στον Όλυμπο ως αθάνατος.
Όταν πέτυχε κάπου τον Λέοντα, έστειλε όλα του τα βέλη εναντίον του, χωρίς όμως να του κάνουν τίποτα : γλιστρούσαν πάνω στο σκληρό πετσί του θηρίου. Του επιτέθηκε με το ρόπαλο κι έσπασε. Το μόνο όπλο που απέμεινε πια στον Ηρακλή ήταν τα χέρια του. Μ΄αυτά όρμησε στο θηρίο, το άρπαξε από το λαιμό και το έσφιξε μέχρι που του έπνιξε. Από το λιοντάρι αυτό, ο Ηρακλής πήρε την λεοντή, με την οποία συνήθως απεικονίζεται στις παραστάσεις.
Καλό θα ήταν να αναφερθεί ότι φεύγοντας ο Ηρακλής, είπε πως θα γύριζε, νικητής ή ηττημένος, μέσα σε τριάντα μέρες, όσο ακριβώς είναι η διάρκεια ενός ζωδίου. Επίσης, ότι ο ήρωας δεν θέλει να χρησιμοποιήσει όπλα άλλα εκτός από αυτά των κοινών θνητών : σκοτώνει το λιοντάρι, τελικά μόνο με τα χέρια του.
Η μυθολογία της Παρθένου
Μια από τις θεές του δωδεκάθεου των αρχαίων Ελλήνων ήταν η Δήμητρα, θεά της γης, της γεωργίας, των καρπών της. Σχετική με την Δήμητρα είναι ακριβώς η μυθολογική καταγωγή της ερμηνείας των χαρακτηριστικών του ζωδίου αυτού. Όταν μοιράστηκαν, λοιπόν, μεταξύ τους οι τρεις γιοι του Κρόνου την κληρονομιά του πατέρα τους, ο Ποσειδώνας πήρε τις θάλασσες και ο Άδης (ή και Πλούτωνας) τον υπόγειο κόσμο των νεκρών. Κάποτε ο Άδης αποφάσισε να βρει σύζυγο. Ανέβηκε, λοιπόν, στον επάνω κόσμο μ΄ένα άρμα που το έσερναν τέσσερα άλογα και μια μέρα που η Περσεφόνη, κόρη της Δήμητρας, απομακρύνθηκε από τις φίλες της, ο Άδης την άρπαξε, την ανέβασε στο άρμα και θέλησε να την πάρει μαζί του στον κάτω κόσμο. Την ώρα όμως που έφευγαν από την επιφάνεια της γης, η Περσεφόνη έβγαλε τέτοια φωνή, ώστε την άκουσε η μητέρα της από τον Όλυμπο. Κατέβηκε η Δήμητρα στη γη για να την αναζητήσει αλλά μάταια. Παρά τις φωνές και τους λυγμούς της δεν την βρήκε πουθενά. Μαθαίνει, τέλος, από το Ήλιο, πως την κόρη της την άρπαξε ο Άδης. Απελπισμένη, εγκαταλείπει τον Όλυμπο, ντύνεται φτωχικά και κατεβαίνει να ζήσει στη γη. Μια μέρα, που βρισκόταν κόντα στην Ελευσίνα, ακουμπισμένη σε μια πέτρα κι έκλαιγε, την λυπήθηκε ένας περαστικός με την κόρη του και την πήρε στο σπίτι του, μετά από πολλά παρακάλια.
Στο φτωχικό του, το μικρότερο παιδί του, ο Τριπτόλεμος, ένα φιλάσθενο κι αδύναμο πλασματάκι, ήταν μονίμως άρρωστο. Η θεά το πήρε στη αγκαλιά της και του έδωσε να πιεί ζεστό γάλα με σπόρους σιταριού. Έπειτα, καθώς το παιδί είχε αποκοιμηθεί το πήγε κοντά στη φωτιά για να ζεσταθεί, μα το δέρμα του άρχισε να ροδίζει. Κατατρομαγμένη η μητέρα του το άρπαξε από τα χέρια της άγνωστης γριούλας. Τότε η Δήμητρα πέταξε τα φτωχικά της ρούχα, φανερώθηκε σ΄’ολο της το μεγαλείο και της είπε : ‘ Ήθελα να κάνω το παιδί σου αθάνατο. Αφού δεν θέλεις όμως, θα γίνει απλώς καλά, αλλά θα παραμείνει θνητός. Θα γίνει σοφός : αυτός θα μάθει στους άλλους ανθρώπους τα μυστικά της καλλιέργειας της γης και της συγκομιδής των καρπών της, αυτός θα τους μάθει τον τρόπο να φτιάχνουν ψωμί. Θα χτίσει, μάλιστα, εδώ πέρα έναν μεγαλοπρεπή ναό, όπου θα έρχονται να τον συμβουλεύονται και να μαθαίνουν όσα του εμπιστευτώ εγώ.’ Κι έφυγε.
Όλο αυτόν τον καιρό της θλίψης της η Δήμητρα δεν είχε δείξει κανένα ενδιαφέρον για τη γη, τα φυτά και τους καρπούς της. Τίποτα πια δε φύτρωνε και δεν κάρπιζε. Οι άνθρωποι κινδύνευαν να πεθάνουν από την πείνα. Ο Ζεύς έστειλε την Ίριδα στην Δήμητρα παρακαλώντας την να συνεχίσει να κάνει τα φυτά να μεγαλώνουν και να καρπίζουν. Η Δήμητρα αρνήθηκε : δεν πρόκειται να κάνει τίποτα αν δεν της έδιναν πίσω την κόρη της. Αναγκάστηκε, λοιπόν ο Ζεύς να στείλει τον Ερμή αγγελιοφόρο στον Άδη, να παρακάλεσει τον Πλούτωνα ν΄αφήσει την Περσεφόνη να γυρίσει κοντά στη μητέρα της. Ο Πλούτωνας δέχτηκε με τον όρο να ξαναγυρίσει πολύ σύντομα κοντά του. Μόλις η Δήμητρα δέχτηκε στην αγκαλιά της την Περσεφόνη αμέσως η γη σκεπάστηκε με φυτά και δέντρα. Η ζωή φάνηκε να ξαναγυρίζει πάνω στη γη. Η θεά υποσχέθηκε να συνεχίσει κανονικά την ενασχόληση της με τους καρπούς και την καλλιέργεια της γης αν άφηναν την κόρη της να περνάει τα δύο τρίτα του χρόνου της μαζί της. Κι έτσι για οχτώ μήνες η Περσεφόνη θα έμενε με την μητέρα της στον Όλυμπο, ενώ τους υπόλοιπους τέσσερις ( τον χειμώνα- τότε που τα φυτά και τα δέντρα δείχνουν να πεθαίνουν) θα τους περνούσε στον Κάτω Κόσμο, με τον σύζυγο της, τον Πλούτωνα.
Η μυθολογία του Ζύγου
Ο Δίας, αν και ανιψιός της, πλάνεψε τη νεαρή γυναίκα του Κινύρα, την Μύρρα. Η τελευταία πρέπει να εγκαταλείψει την οικογενειακή της εστία. Περιμένει ωστόσο παιδί. Κόντευε πια να φτάσει στην Αραβία, όταν την λυπήθηκαν οι θεοί του Ολύμπου για να την γλιτώσουν από την καταδίκη της, την μεταμόρφωσαν σε συστάδα βαλδαμοδέντρων, το φυτό από το οποίο παίρνουμε το εξαίσιο αυτό άρωμα, το μύρο. Όταν έφτασε η ώρα της γέννας μισάνοιξαν οι θάμνοι και πρόβαλλε το παιδί. Το πήραν αμέσως οι Νύμφες, οι χαριτωμένοι κάτοικοι των δασών, οι οποίες και ανέλαβαν την ανατροφή του. Από τότε, όποιος γεννηθεί στον Ζυγό απολαμβάνει την εύνοια της φύσης. Το παιδί αυτό ονομάστηκε Άδωνης, ήταν μάλιστα τόσο όμορφο όπου και τον ερωτεύτηκε η Αφροδίτη και εγκατάλειψε για χάρη του την διαμονή της στα Κύθηρα. Έζησε για κάποιο διάστημα τον τέλειο έρωτα με τον νεαρό κυνηγό στα όρη του Λιβάνου. Τους είδε όμως ο Απόλλωνας και ειδοποίησε τον Άρη. Ο Άρης χύθηκε κατόπι τους. Η Άρτεμις ειδοποίησε την Αφροδίτη, η οποία όμως επέμεινε να κρατήσει κοντά της τον Άδωνη. Κάποια στιγμή ωστόσο ο νέος διέφυγε και βάλθηκε να κυνηγά ένα αγριογούρουνο, που στην πραγματικότητα ήταν ο θεός Άρης μεταμορφωμένος. Το αγριογούρουνο τον άφησε να το καταδιώκει ένα διάστημα μα κάποια στιγμή, στράφηκε και τον σκότωσε. Η Αφροδίτη, όταν ανακάλυψε το σώμα του αγαπημένου της έκλαψε πικρά. Τα δάκρυα των θεών όμως, είναι πολύτιμα : τα δικά της, μόλις ακούμπησαν στο χώμα έγινανλουλούδια, ανεμώνες.
Στο μεταξύ, ο Άδωνης έφτασε στον άδη, την κατοικία των νεκρών. Εκεί συνάντησε την Περσεφόνη, την ερωτεύτηκε, ενώ η Αφροδίτη διαμαρτυρόταν έντονα στον Δία για το φόνο του αγαπημένου της. Και έτσι ο Ζεύς αποφάσισε : έξι μήνες του χρόνου θα τους περνούσε ο Άδωνης με την Αφροδίτη και τους υπόλοιπους έξι στον Άδη με την Περσεφόνη. Γι’ αυτό και η εμφάνιση του ζωδίου του Ζυγού στον ουρανό υποδηλώνει το τέλος της όμορφης εποχής της αγάπης του Άδωνη και της Αφροδίτης, και την κάθοδο του ωραίου νέου στον Κάτω Κόσμο. Μαζί του μαραίνονται και οι χαρές της φύσης.
Όσο για το όνομα και το σύμβολο του ζωδίου, ερμηνεύονται επίσης και από τον μύθο, τον σχετικό με την Θέμιδα. Κόρη της Titee και του Ουρανού, ήταν αδερφή του Κρόνου και θεία του Δία. Ο τελευταίος, την ανάγκασε να ενωθεί μαζί του και της χάρισε τρία παιδιά : την Ειρήνη, την Ισότητα και το Νόμο. Μπορούμε να πούμε (προσπαθώντας να ερμηνεύσουμε τον μύθο) ότι αυτά τα τρία παιδιά αποτελούν τα πρωτεύοντα χαρακτηριστικά όσων γεννήθηκαν στο ζώδιο του Ζυγού.
Η μυθολογία του Σκορπιού
Στην αρχαιοελληνική μυθολογία, το ζώδιο του Σκορπιού σχετίζεται με τον μύθο του Ωρίωνος. Κάποια μέρα ο Ζεύς, ο Ερμής και ο Ποσειδώνας κατέβηκαν στους θνητούς και ζήτηανα φιλοξενία από έναν πολύ φτώχο χωρικό, που η μοναδική του περιουσία ήταν ένα βόδι, που λεγόταν Υριεύς. Είχε χάσει τη γυναίκα του, αλλά θέλησε να της μείνει πιστός και μετά θάνατον και έτσι δεν ξαναπαντρεύτηκε. Όταν αναγνώρισε τους υψηλούςπροσκεκλημένους του, θέλησε να τους φιλέψει ό,τι καλύτερο είχε. Θυσίασε, λοιπό, το βόδι του και τους προσέφερε το κρέας του. Οι θεοί εκτίμησαν το μέγεθος της θυσίας του. Του είπαν επίσης να τους ζητήσει κάτι που θα ήθελε να έχει. Ο χωρικός βασανίστηκε πολλή ώρα, γιατί δεν είχε συνηθίσει να σκέφτεται πολύπλοκα πράγματα, αναλογίστηκε την περασμένη ζωή του, τη μοναξιά του, αλλά και τη διάθεση του να μείνει πιστός στην πεθαμένη γυναίκα του, και σκέφτηκε ότι ένα παιδί ήταν αυτό που του έλειπε. Όχι βέβαια ένα μωρό- γιατί δεν θα μπορούσε να το αναθρέψει μόνος του- αλλά ένα αγόρι μεγάλο και δυνατό, απλό και καλόψυχο, το παραμύθι των γερατειών του.
Οι θεοί του είπαν: ‘Να θάψεις στην αυλή σου το δέρμα του βοδιού που θυσίασες, τόσο γενναιόδωρα για να μας περιποιηθείς. Σε εννέα μήνες θα έχεις ένα αγόρι. Έτσι θα πραγματοποιηθεί η επιθυμία σου, χωρίς να υποχρεωθείς να παντρευτείς.’ Έτσι κι έγινε. όταν ήρθε το πολυπόθητο αγόρι, ο Υριεύς το ονόμασε Ωρίωνα. Μεγαλωμένος μακριά από τα παιδιά της ηλικίας του, ο Ωρίωνας ήταν ένα άμαθο αγόρι. Σε λίγο καιρό όμως έγινε εξαιρετικός κυνηγός. Ήταν πολύ ψηλός ( Ο Όμηρος αναφέρει ότι ‘ το κεφάλι του φτάνει ως τα σύννεφα.’, δυνατός αλλά άμαθος. Επισκέπτεται συχνά τον Αινιπίωνα, έναν δοκιμαστή κρασιών, φίλο του Διόνυσου. Κάποια μέρα βρίσκεται μόνος με τη γυναίκα του, την Μερόπη. Καταλαμβάνεται από ερωτικό παροξυσμό και ρίχνεται πάνω της. Τους πιάνει όμως ο Αινιπίωνας, που γίνεται έξαλλος από το θυμό αλλά και τη ζήλεια του (ο ίδιος είναι κάπως άσχημος), συγρατείται, όμως και αποφασίζει να τον εκδικηθεί με την ησυχία του. Του βάζει να πιει και ο Ωρίωνας ανυποψίαστος, γίνεται στουπί. Τότε ο Αινιπίων του βγάζει τα μάτια. Ο Ωρίωνας, τυφλός πια, δεν μπορεί να επιδοθεί στην μοναδική του ασχολία και σχέση με τη φύση : με το κυνήγι – γίνεται σχεδόν άχρηστος. Συμβουλεύεται το Μαντείο, που το απαντάει : ‘Θα ξαναβρείς το φως σου αν τα μάτια σου δεχτούν τις πρώτες ακτίνες του ήλιου, κατά την ανατολή.’
Ο Ωρίωνας δεν μπορεί να προσανατολιστεί, δεν μπορεί να βρεί το φως. Βυθισμένος στο σκοτάδι, φτάνει κάποια στιγμή στον Κάτω Κόσμο, στο βασιλείο του Ηφαίστου. Τον παρακαλεί να του δώσει για λίγο, για να τον οδηγήσει, τον μαθητευόμενο του, τον Κεδαλίωνα. Έτσι μόνο κατορθώνει να συναντήσει την Αυγή, η οποία τον ερωτεύεται και του στέλνει τις πρώτες τις ακτίνες. Ξαναβρίσκει το φως του και αναζητάει τον Αινιπίωνα για να τον εκδικηθεί με την σειρά του. Ο τελευταίος, όμως, είχε μάθει τα πάντα και φοβισμένος, αναζητάει κρυσφήγετο κοντά στον Ποσειδώνα. Ο Ωρίωνας εγκαταλείπει προς στιγμή τα σχέδια του, και ξαναφεύγει για κυνήγι. Μέσα στο δάσος συναντάει την Άρτεμη(περίπου στην ίδια ηλικία με αυτόν), την οποία και ερωτεύεται πολύ γρήγορα. Η θεά όμως ήθελε να παραμείνει παρθένος. Ο Ωρίωνας προσπαθεί να επιβάλει με τη βία τις επιθυμίες του. Για να ξεγελάσει την προσοχή της, της προτείνει ένα διαγωνισμό δισκοβολίας μεταξύ τους. Την ώρα που ετοιμάζεται η θεά να ρίξει τον δίσκο της, ο Ωρίωνας σχίζει τον χιτώνα της. Η Άρτεμις τον απωθεί, χτυπάει τον βράχο που βρίσκεται δίπλα τους και κάνει να πεταχτεί ένας σκορπιός, που σκότωνει τον Ωρίωνα με ένα τσίμπημα.
Αμέσως μετά αναλογίζεται η Άρτεμις, τι κακό του έχει κάνει. Ευτυχλως ο Ζεύς είναι κοντά : τον παρακαλεί να χαρίσει την αθανασία στον Ωρίωνα. Ο Ζεύς ικανοποιεί την παράκληση της και , από τότε, βλέπουμε έναν αστερισμό στον ουρανό την ώρα που ξεθωριάζει η νύχτα.
Η μυθολογία του Τοξότη
Οι αρχαίοι επέλεξαν την εικόνα ενός Κένταυρου – Τοξότη σαν παράσταση του ζωδίου. Θα μπορούσαν να είχαν χρησιμοποιήσει στη θέση του μια καθαρά ανθρωπόμορφη παράσταση. Τι ήταν αυτό που τους οδήγησε όμως σε μια τέτοια επιλογή; Πρόκειται καταρχήν για μια εικόνα με διπλή σημαία. Οι τέσσερις οπλές του αλόγου πατούν σταθερά στη γη, απ΄όπου και αντλούν τη δύναμη τους. Ο άνθρωπος ποτέ δεν αποχωρίστηκε πλήρως από την ζωτικότητα του, μια ακόμα φυσική τους δύναμη. Αν αφεθεί σε καθαρά διανοητικές κατευθύνσεις, αν απομακρυνθεί πάρα πολύ από τη φύση, χάνει την φυσική (σωματική) του δύναμη, δοκιμάζεται η υγεία του και η ζωή του δεν θα είναι πια όπως θα έπρεπε να είναι. Το ανώτερο ανθρώπινο μέρος του σώματος του Κεντάυρου υψώνεται προς τον ουρανό και μετέχει σ΄’εναν δεύτερο κόσμο : του πνεύματος, χωρίς όμως να σταματάει να είναι και υλικό, σαρκικό σώμα. Αυτό το μέρος είναι που ετοιμάζεται να ρίξει ένα βέλος, που δεν είναι άλλο από την καθαρή, υψηλή, ζωντανή σκέψη του.
Κατά την αρχαιοελληνική μυθολογία, ο περιγημότερος Κένταυρος ήταν Ο Χείρωνας, καρπός των φώτων του Κρόνου ( υπό τη μορφή επιβήτορα, για την περίσταση) και μιας Ωκεανίδας, της Φιλύρας, κόρη της Θέτιδος. Ο Κένταυρος αυτός έζησε σε μια σπηλιά του Πηλίου. Κυνηγούσε μαζί με την Άρτεμη και ασχολήθηκε με την Αστρολογία. Μελέτησε, επίσης τα φαρμακευτικά βότανα. Ήταν πολύ επιδέξιος στα χέρια, γιάυτό και λεγόταν άλλωστε Χείρωνας ( από την λέξη : χειρ – χέρι). O Χείρωνας ήταν παιδαγωγός πολλών γνωστών μυθολογικών προσώπων όπως του Αχιλλέα , του Ιάσωνα για τον οποίο έφτιαξε κι ένα ημερολόγιο, καθώς και του Αινεία. Ο λαός των Κενταύρων περιελάμβανε είτε όντα της τάξης του Χείρωνα, είτε αντίθετα, πλάσματα που μετά βίας ξεχώριζαν από το ζωικό βασίλειο. Τα κατασκευάσματα αυτά ήταν απόγονοι του Ιξίωνος και της Νεφέλης, θεάς των νεφών και της καταχνιάς, όπου και βρισκόταν υπό την επιρροή του Διονύσου.
Κάποτε ο Διόνυσος έκρινε πως είχε φτάσει η στιγμή να μυηθεί ο (νεαρός τότε) ήρωας Ηρακλής στα μυστήρια του (τα λεγόμενα Διονυσιακά). Ενώ βρισκόταν, λοιπόν στα ίχνη του Ευρυμανθείου Κάπρου ( ο φόνος του ήταν ένας από τους δώδεκα άθλους του), τους παράγγειλε ο θεός να ξαποστάσει στον Κένταυρο Φωλό. Τους είχε επίσης χαρίσει μεγάλες ποσότητες κρασιού, υπό τον όρο να κεράσουν και τον καλεσμένο τους. Οι Κένταυροι, όμως, μέθυσαν γρήγορα και με το πείσμα του μεθυσμένου, αρνήθηκαν να προσφέρουν το κρασί τους. Η λογομαχία που ακολούθησε κατέληξε γρήγορα σε άγρια μάχη κι ο Ηρακλής με τα βέλη του ( βουτηγμένα στο δηλητήριο της Λερναίας Ύδρας, του τέρατος που είχε ήδη σκοτώσει σε προηγούμενο άθλο του) σκότωσε πολλούς Κενταύρους , ενώ οι υπόλοιποι σκορπίστηκαν.Ο Φώλος ήταν πολύ λυπημένος : Έβρισκε άδικη τη μάχη, ο ίδιος δεν είχε πάρει καθόλου μέρος. Ήθελε ωστόσο να θάψει τους νεκρούς, Καθως όμως έβγαζε ένα δηλητηριασμένο βέλος από το σώμα ενός Κένταυρου τσιμπήθηκε, δηλητηριάστηκε και πέθανε. Ο Ηρακλής καταλήφθηκε από απέραντη θλίψη. ‘Εθαψε ευλαβικά τον Φώλο στους πρόποδες του βουνού, όπου εξελίχθηκε η δραματική εκείνη ιστορία, και έκτοτε φέρει το όνομα του : Όρος Φώλος.
Η καθυπόταξη των ενστίκτων : Η πλειοψηφία των Κενταύρων ήταν όντα παραδομένα απόλυτα στα ένστικτα τους. Ένα δείγμα αυτής της διαπίστωσης βρίσκουμε στη μάχη κατά των Λαπιθών. Οι Λάπιθες ήταν περίφημοι εκγυμναστές αλόγων και μονίμως σε διαμάχη με τους Κενταύρους. Κάποτε, ωστόσο ο βασιλεύς τους αποφάσισε να παρακάμψει τις αντιθέσεις των δύο φίλων και να καλέσει τους Κεντάυρους στο γλέντι που θα έδινε επί την ευκαιρία του γάμου του με την Ιπποδάμεια, κόρη του Αδράστου, βασιλέως του ‘Αργους. Για μια ακόμη φορά, όμως οι Κένταυροι μέθυσαν. Θέλησαν να ριχτούν σ΄’οσες γυναίκες υπήρχαν στη γιορτή. Ένας τους μάλιστα, Ο Ευρύτης, θέλησε να κλέψει τα Ιπποδάμεια. Ο Ηρακλης και ο Θησέας, παρόντες , επίσης ως προσκεκλημένοι τον έπιασαν, ενώ σκότωσαν τους πειρσσότερους, Όσους επέζησαν τους πήγαν σε ένα νησί των Σειρωνών, όπου και πέθαναν. Μια μικρή ομάδα, μόνο, κατάφερε να διαφύγει και αναζήτησε καταφύγιο κοντά στον Χείρωνα, ενώ ο Ηρακλής δεν έπαψε να τους καταδιώκει και να τους στέλνει τα φαρμακερά του βέλη. Ένα από αυτά, βρήκε κατά λάθος τον Χείρωνα στο γόνατο. Και καθώς ήταν αθάνατος, δεν μπορούσε να πεθάνει από το δηλητήριο, αλλά η πληγή του πονούσε φρικτά. Παρακάλεσε, λοιπόν, τον Δία να του δώσει τη δυνατότητα να πεθάνει. Αντί γ’αυτό όμως, ο Ζεύς τον πήρε από τον κόσμο των θνητών και τον ανέβασε στον ουρανό, όπου ο Χείρωνας πήρε τη μορφή του αστερισμού του Τοξότη.
Ένας ακόμη Κένταυρος αναφέρεται στην αρχαιοελληνική μυθολογία : ο Νέσσος, αυτός που προκάλεσε τον θάνατο του Ηρακλή. Κάποτε ο ήρωας παντρεύτηκε την ωραία Δηιάνειρα. Καθώς προχωρούσε, λοιπόν μαζί της και με τον Κένταυρο Νέσσο, συνάντησαν ένα ορμητικό ποτάμι, το οποίο και έπρεπε να περάσουν. Ο Ηρακλής αποφάσιε να περάσει πρώτος, ενώ ο Νέσσος θα κουβαλούσε μετά στην πλάτη του την Δηιάνειρα. Μόλις όμως πέρασε απέναντι είδε απέναντι τον Νέσσο να προσπαθεί να απομακρυνθεί με την Δηιάνειρα στα καπούλια του. Του έστειλε ένα από τα φαρμακερά του βέλη, τον πέτυχε αλλά ο Νέσσος, πρόφτασε πριν πεθάνει να βουτήξει στο δηλητηριασμένο αίμα του έναν χιτώνα και να τον χαρίσει στη γυναίκα. Της είπε επίσης ότι πρέπει να τον προσφέρει στον Ηρακλή για να το φορέσει όταν αισθανθεί ότι είναι έτοιμος να την εγκαταλείψει. Ο χιτώνας θα τον έκανε να δεθεί για πάντα μαζί της. Πράγματι, όταν κάποτε η Δηιάνειρα θεώρησε κατάλληλη τη στιγμή, ακολούθησε τις συμβουλές του Νέσσου. Ο Ηρακλής φόρεσε τον χιτώνα, ο οποίος κόλλησε στο δέρμα του. Ο ήρωας ένιωσε σαν να καίγεται από μια φωτιά, που όμως δεν του έτρωγε τις σάρκες. Προτίμησε, λοιπόν να πεθάνει παρά να υπομείνει τους φοβερούς πόνους. Ο Δίας τον πήρε κοντά του στον Όλυμπο και τον έκανε ημίθεο.
Η μυθολογία του Αιγόκερου
Όλες οι παραδόσεις γύρω από τον Αιγόκερω συγκλίνουν στη διπλή φύση του, την διπλή σημασία του ζωδίου. Ο διπλός αυτός χαρακτήρας ενσαρκώνεται από τον θεό Πάνα. Η αρχαιοελληνική μυθολογία, σχετικά με τον θεό Πάνα αναφέρει και εξηγεί: Κάποτε ο Πάν βρισκόταν στην όχθη ενός ποταμού. Εκεί τον κατατρόμαξε ο Τυφώνας, φανατικός εχθρός των θεών. Ο τελευταίος αυτός εξέφραζε τη νύχτα απέναντι στο φως, το σκοτάδι απέναντι στην ημέρα, τα κακά ένστικτα του κάθε όντος, και την αντίθεση του κακού στο καλό.
Όταν είδε τον Τυφώνα, ο Παν βούτηξε στο ποτάμι μέχρι τη μέση και προσπάθησε να κάνει μη αναγνωρίσιμο το κάτω μέρος του σώματος του : υπονοείται εδώ ότι ο προσωπικός μας δαίμονας είναι το αντεστραμμένο εγώ μας, άρα συμβολικά, το κατώτερο ήμισυ μας. Βρισκόμαστε, γενικά, μπροστά σε μια ακόμη θεότητα δισυπόστατη, σαν τον Ιανό (που είχε δυο πρόσωπα, ένα που κοίταζε προς το παρελθόν και ένα που κοίταζε προς το μέλλον), ο οποίος γιορταζόταν τον Ιανουάριο, στο ζώδιο δηλαδή του Αιγόκερω.
Υπάρχει μια ακόμα παράδοση για τον Αιγόκερω. Πρόκειται για τη μυθική αίγα Αμάλθεια, αυτήν που ανέθρεψε τον Δία σ΄’ενα σπήλαιο, στην Ίδη, όπου τον είχε κρύψει η μητέρα του, η Ρέα για να τον σώσει από τον πατέρα του, τον Κρόνο. Όταν έγινε έφηβος ο Ζεύς ερωτεύτηκε την Αμάλθεια και από τη συνεύρεση τους γεννήθηκε ένας γιός, που βοήθησε αργότερα τον πατέρα του στην μάχη του κατά του Κρόνου και των Τιτάνων.
Η μυθολογία του Υδροχόου
Σ’όλες σχεδόν τις μυθολογίες η αρχή του κόσμου χάνεται στα βάθη κάποιας μάζας νερού. Τα στοιχεία, που είναι απαραίτητα για τη σύνθεση της ζωής,υπάρχουν αρχικά διάσπαρτα, αλλά σε επαρκείς ποσότητες, μέσα σ’αυτήν τη μάζα , όπου και συντελούνται κάποιες διεργασίες που οδηγούν τελικά, στον σχηματισμό του κόσμου, όπως τον ξέρουμε σήμερα. Το ζώδιο του Υδροχόου αναφέρεται και στη δημιουργία του κόσμου μέσα από το πρωτογενές υδάτινο χάος. Στην αρχαία ελληνική μυθολογία, ο Υδροχόος αντιστοιχείται με τον ωραίο Γανυμήδη, βοσκό κατά μια εκδοχή, παιδί βασιλιά κατά μια άλλη. Κάποτε τον είδε ο Ζεύς και τον βρήκε τόσο ωραίο, ώστε μεταμορφώθηκε σε αετό και τον πήρε μαζί του στην κατοικία των θεών, στον Όλυμπο. Εκεί τον διόρισε οινοχόο για να έχει την ευκαιρία να τον βλέπει συχνά. Το νέκταρ, το ποτό των θεών, είχε την ιδιότητα να χαρίζει παντοτινή νεότητα σε όσους το έπιναν. Σήμερα, όσοι γεννήθηκαν στο ζώδιο αυτό, έχουν τη τάση να ανατρέχουν στις απαρχές της Γνώσης, στην ερμηνεία των πραγμάτων, της καταγωγής, του προορισμού τους. Έχουν την τάση να συλλαμβάνουν την ανθρωπότητα στο σύνολο της, μια οντότητα, δηλαδή που κινείται διαρκώς και προχωράει, αλλά παραμένει πάντοτε νέα.
Ένας ακόμη μύθος, που αφορά την ανθρώπινη σοφία, σχετίζεται με το ζώδιο αυτό. Η Ήρα, σύζυγος του Δία,έδιωξε από τον Όλυμπο τον Ήφαιστο επειδή ήταν πάρα πολύ άσχημος. Ο Ήφαιστος έγινε κύριος των υποχθόνιων δυνάμεων, ο καπνός των οποίων βγαίνει από τους κρατήρες των ηφαιστείων. Ο Ήφαιστος παραπονιόταν στον Δία για τη θέση του στο δωδεκάθεο, κι ο τελευταίος σε αντάλλαγμα του πρότεινε να του πραγματοποιήσει μια επιθυμία του. Ο Ήφαιστος ήθελε να παντρευτεί την Παλλάδα Αθηνά. Μόλις πήρε την άδεια του Δία, προσπάθησε να ενωθεί μαζί της, αλλά δεν τα κατάφερε. Τότε γνώρισε μια άλλη, την Γαία και της έκανε παιδί. Το παιδί τους ωστόσο, το ανέβαλε και το μεγάλωσε η Αθηνά. Του έδωσαν το όνομα Εριχθύων. Μετά από άριστες δοκιμασίες ο Εριχθύων απέκτησε την ύψιστη σοφία. Κάποτε λοιπόν συνάντησε μια κόρη, την Καλλιρόη (: όμορφο ποτάμι). Παντρεύτηκαν κι έκαναν μια κόρη, την Ορεάδα, η οποία συνδύαζε την αρμονία των εξωτερικών χαρακτηριστικών με την αρμονία των συναισθημάτων, έκφραση και τα δύο καθολικής αρμονίας του σύμπαντος.
Κάποια μέρα η Ορεάς, πήγε σε μια πηγή να πάρει νερό. Εκεί την είδε ο Ποσειδώνας και θέλησε να την κάνει δικιά του. Μεταμορφώθηκε ο ίδιος σε άτι, ενώ την ίδια την έκανε μια υπέροχη φοράδα. Άφησε την στάμνα της δίπλα στην πηγή και χάθηκε μαζί με τον Ποσειδώνα στους ουρανούς. Στην θέση τους βρήκαν δύο άλογα : το ένα, ο Ξάνθος, ήταν χρυσόμαλλο. ενώ το άλλο, ο Αργυρόπους ήταν κατάμαυρο με ασημένιες οπλές.
Καλό θα ήταν να επισημανθεί ότι στον αστερισμό του Υδροχόου βρίσκουμε έναν πλανήτη, τον Πήγασο. Ο Πήγασος αυτός ήταν στην αρχαιότητα ένα φτερωτό άλογο που κάποτε, χτυπώντας την οπλή του, έκανε να αναβλύσει μια πηγή, η Ιπποκρήνη, όπου πηγαίνουν να δροσιστούν οι Μούσες.
Η μυθολογία των Ιχθύων
Δύο μύθοι αναφέρονται στο (τελευταίο κατά σειρά) ζώδιο των Ιχθύων. Ο πρώτος λέει ότι υπήρχε μια κόρη, η Derceto, από φτωχική οικογένεια, είχε κάνει λοιπόν, κατ’εκείνη, το σφάλμα να μείνει μόνο με έναν άντρα όπου και έμεινε έγκυος μαζί του. Τίποτα, το αφύσικο δεν παρουσίαζε η κατάσταση της: ήταν η λογική κατάληξη της φύσης και σίγουρα και των πράξεων της. Ωστόσο, δεν τολμούσε να παρουσιαστεί στους γονείς της. Αποφάσισε λοιπόν, να πέσει στη θάλασσα. Την είδε όμως ο Ποσειδώνας και σκεφτόμενος ότι θα χαθεί αν την αφήσει αβοήθητη, μεταμόρφωσε το κάτω μέρος του σώματος της σε ουρά ψαριού. Η ερμηνεία του μύθου είναι ότι η Derceto δεν ήθελε να είναι ούτε άνθρωπος, ούτε και ψάρι, δεν είχε δηλαδή μια ξεκάθαρη επιθυμία για την ύπαρξη της.( συνήθης κατάσταση στο ζώδιο αυτό.)
Κατά μια άλλη εκδοχή, η Derceto πήρε μαζί της στη θάλασσα και τον γιο της, τον Ιχθύ. Επέβαλλε δηλαδή, αν θέλουμε να ερμηνεύσουμε την παράδοση, έναν κόσμο στον γιο της που δεν τον είχε επιλέξει ο ίδιος, και δε θα τον επέλεγε ποτέ, αν του δινόταν η ευκαιρία να διαλέξει. Επίσης έχει ακουστεί και μια ακόμα εκδοχή, όπου η Derceto έκανε μια κόρη που πήρε το όνομα Σεμίραμις. Εμπιστεύτηκε την ανατροφή της σε περιστέρια και όταν μεγάλωσε έγινε κι αυτή περιστερά. (έτσι ονομάζεται ένας αστερισμός του δυτικού ημισφαιρίου.)
Ο δεύτερος μύθος αναφέρεται στον Τυφώνα . Ο Τυφώνας και η σύζυγος του, η Έχιδνα, γέννησαν πολλά τέρατα της αρχαιοελληνικής μυθολογίας : τον Κέρβερο, την Σφίγγα, την Χίμαιρα, την Λερναία Ύδρα, το λιοντάρι της Νεμέας. Ο Τυφώνας είχε μεγάλο μίσος για την Αφροδίτη και τον γιο της, τον Έρωτα. Αυτή πάλι για να γλιτώσει από το Κακό, ενσάρκωση του ανέμου και της ξηρασίας, αποφάσισε να πάρει τον γιο της, να βουτήξουν στη θάλασσα και να περάσουν πέρα από τον Ευφράτη, όπου πια δεν θα μπορούσε να τους φτάσει αυτός που τους καταδίωκε. Το ταξίδι τους, βέβαια, θα ήταν πολύ μακρύ. Ο Ποσειδώνας τους έστειλε δύο δελφίνια για να τους βοηθήσει. Έτσι, λοιπόν εκείνα με τη σειρά τους, τους πήραν στη ράχη τους και τους πήγαν στο μέρος που ήθελαν. Η θεά χάρισε σε αντάλλαγμα στα δελφίνια την αθανασία και τα τοποθέτησε στον ουρανό, όπου και σχημάτισαν έναν αστερισμό.
Comments
Post a Comment